Het verhaal van Peter
Ik weet dat ik (voor mijn gevoel) gestraft ben, zo geboren ben, dat er geen pilletje is wat me “beter kan maken”.
05-12-2000
Lieve ma & pa,
zoals jullie weten ben ik de laatste tijd nogal vatbaar voor veel dingen, ben soms wat brutaal en het liefst alleen thuis. Ik heb hier een goede reden door die ik hieronder, zo onpersoonlijk als het ook is, even wil uitleggen…
Ik heb in mijn leven al veel proefwerken, opstellen en tentamens moeten maken. 
Maar niets was zo moeilijk als het schrijven van deze brief. 10 andere heb ik al weg gegooid de afgelopen tijd.
Het nieuwe jaar is in zicht en sommige noemen dit oud & nieuw pas de eeuwwisseling.
Vorig jaar wilde ik de eeuw met een schone lei beginnen, dit jaar moet het er gewoon van komen, vandaar deze brief.
Het is namelijk zo dat ik ontzettend met iets zit.
Iets wat ik jullie als eerste wil vertellen, al 8 jaar lang, omdat jullie mijn ouders zijn, maar vooral omdat ik zo ontzettend veel van jullie houd!
Ik zou dit dan eigenlijk ook persoonlijk met jullie moeten bespreken, maar kan dit gewoon niet, sorry.
Het is iets wat ik zelf niet waar wil hebben, waarvoor ik me schaam.
Maar geloof me, na al die jaren weet ik wel hoe ik in elkaar zit, ik moet eraan geloven…
Het maakt me ziek, voel me een leugenaar voor bestwil, een acteur…
Ik weet dat ik (voor mijn gevoel) gestraft ben, zo geboren ben, dat er geen pilletje is wat me “beter kan maken”. Ik durf het woord amper in mijn mond te nemen, maar zal er toch aan moeten geloven dat ik niet hetero ben…
Jullie hadden vast al door dat er iets mis was, misschien zelfs dat het zo is, maar die bevestiging hebben jullie nooit van me gekregen.
Als je als 28-jarige nog nooit een meisje mee naar huis hebt gebracht, ja dan klopt er eigenlijk iets niet…
Dat jullie op onbegrip zullen stuiten is zeer logisch, ik wil jullie ook echt geen pijn doen en teleurstellen. Ik hoop alleen maar steun en troost te krijgen en hoop dan ook dat jullie dat op kunnen brengen.
Jullie kunnen je misschien niet voorstellen dat dit ruim 8 jaar heeft moeten duren, zweetangst, uren lange gesprekken, depressie’s etc… En nu plots wil ik het gewoon kwijt. Ik heb in die jaren niets vreemds uitgespookt; ik haat dan ook handtasjes, vrouwenkleding, nichten en de typische typetjes…
Ik weet dat er jongens bij zijn waarbij je zou zweren dat ze hetero zijn, daar zal ik er altijd een van blijven! Zoek niets achter die bezoekjes waarvan ik zei dat jullie ze niet kennen, dat heeft er niets mee te maken.
Sinds je dit gelezen hebt, ben ik helemaal niets veranderd en zal dat ook niet doen. Ik ben altijd al zoals ik ben, alleen zal ik me straks stukken beter voelen, zal geen 2e leven meer moeten leiden, zal opgelucht zijn, geen leugenaar meer, geen schuldgevoelens meer, minder stress en hoofdpijn…
Maar ik moet er aan geloven, ik moet…
Zodra jullie over de shock heen zijn en met me willen praten, zal ik dit proberen…
Ik verontschuldig me nu alvast als je me straks binnen 1 seconde op de kast hebt, maar het is nou eenmaal een erg gevoelig onderwerp…
Dit zal een van de gelukkigste dagen van mijn leven zijn, ook al weet ik dat dit sinterklaas “kadootje” jullie heel zwaar zal vallen, ik moest het perse kwijt.
Het zal ook het begin zijn van een paar rotdagen, maar daar moeten we gewoon samen doorheen…
Oh ja, dit is alleen tussen jullie en mij, ik zal zelf bepalen in welk tempo ik wie wat vertel…
Maar dat begrijpen jullie hopelijk best.
Ik zou nog 100 dingen kunnen vertellen, me weren van vooroordelen, maar ik laat het hier gewoon even bij.
Waarschijnlijk tot zo,
xxx Peter