Het verhaal van Eric

Die zaterdag de hele dag zenuwachtig en de gedachte alleen al maakte dat je hart zowat uit je borst klopt.

Besluit genomen om mijn verhaal maar eens neer te zetten. Voor mij is het nog allemaal vers, nieuw en soms ook onwerkelijk. Na 37 jaar heb ik tussen kerst en oud en nieuw mijn familie en vrienden verteld dat ik homo ben. In de week voor kerst werd ik ’s ochtend vroeg wakker met de gedachte zo wil ik niet meer verder leven. Er moet wat veranderen want zo vind ik het niets. Na al die jaren een rol gespeeld te hebben moest ik voor mezelf naar buiten treden en mijn omgeving vertellen dat ik geen hetero ben.
Vanaf je jeugd ben je er al mee bezig en in het begin twijfel je nog. Deze twijfel verdwijnt steeds meer als je merkt dat je op straat loopt en meer naar mannen als naar vrouwen kijkt. Ook reclames waar mannelijke modellen in staan trekken veel meer je aandacht. Je vrienden op school praten over vrouwen waar jij eigenlijk minder in geïnteresseerd bent maar je doet mee omdat ‘het zo hoort’. Een rol die je steeds beter gaat spelen waardoor je maar niet opvalt.
Relaties met vrouwen kap je snel af als het je te heet wordt en je bouwt steeds meer een muur met poort en tien sloten om je heen als iemand te dicht bij je in de buurt komt. Heb dus geen enkele ervaring opgebouwd met mannen maar je weet dat je voorkeur daar wel heen gaat.
Vrienden gaan later trouwen en krijgen kinderen en zo beland je uiteindelijk in een omgeving waarin je minder makkelijk ervoor uitkomt dat je homo bent. Zo ervaarde ik dat tenminste. Op een gegeven moment besluit genomen om dan maar alleen te blijven zodat ik het niet hoefde te vertellen. Ik ben daar nu wel achter, daar ontkom je niet aan. Er komt volgens mij altijd een moment dat je naar buiten toe moet treden omdat het jouw leven is.
In de week van kerst dus besloten het te gaan vertellen. Twee goede vriendinnen van mij waren op dat moment op wintersport en zouden zaterdagavond langskomen. Die zaterdag de hele dag zenuwachtig en de gedachte alleen al maakte dat je hart zowat uit je borst klopt.
Toen zij kwamen eerst nog een uurtje over wat anders gesproken en elke keer zoeken naar het moment dat geschikt was om het te vertellen. Tot we op de voornemens van 2004 kwamen en het hoge woord eruit kwam. Zij reageerden blij en verbaast dat ik er nu mee kwam en al die tijd voor me heb gehouden. Daarnaast was het ook onwerkelijk dat ik er nu met iemand over sprak terwijl het altijd ‘jouw geheim’was. Ik had ook zoiets van, nu mag iedereen om mij heen het ook wel weten zodat ik er ook wat mee kan doen.
Die maandag erop tegen mijn ouders vertelt. Ook verbazing maar tegelijkertijd ook bezorgt over wat ik al die jaren voor me heb moeten houden.
De dagen daarna tegen goede vrienden vertelt. Iedereen reageerde positief en voor sommigen vielen de puzzelstukjes toch wel in elkaar. Je blijft altijd alleen en zet mensen aan het denken (alsof je dan altijd homo of lesbisch bent!)
Je zou je dan goed moeten voelen denk je. Maar nadat ik het aan iedereen had verteld sloeg een stukje paniek toe. Wat nu. Ik ken helemaal niemand die ook homo is en heb daar ook helemaal geen contacten in. Ben ook helemaal geen figuur dat een homobar zo inloopt en na wat struinen op internet bij contactadvertentie werd ik ook al niet vrolijker.
Met oud en nieuw thuis alleen gezeten. Had nergens zin en eens nagedacht hoe nu verder.
Je denkt aan zaken als dat ik altijd per se naar een homo bar toe moet om contacten te leggen of zelf erg moet veranderen, wat natuurlijk onzin is. Hoe kijken mensen nu naar je. Ik liep laten in de stad en denk je dat iedereen je aan zit te kijken en je het groot op je voorhoofd hebt staan. Alsof de hele wereld om jou draait. Leef je leven en haal eruit wat erin zit.
Daarnaast denk je ook dat je veel te lang hebt gewacht en nu niet veel meer mensen zal ontmoeten. Mindfucking heb ik het maar genoemd omdat de gedachten met je aan de loop gaan. Dat moet je op een gegeven moment laten bezinken en dan denken het komt gerust wel goed. Ik ben nu een aantal weken verder en wen wel steeds meer aan de gedachte dat ik nu eindelijk kan doen en laten wat ik wil zonder aan hetero-acting te doen of de gedachte dat ik altijd alleen moet blijven. Omdat het nog zo vers is en mij heel erg bezig houdt heb ik het een en ander eens in een keer op papier neergezet.
Wordt zeker nog vervolgd….

Eric