Het verhaal van Erik

Het onderstaande verhaal is waar gebeurd….
Het geeft aan dat soms een omgeving waarin je leeft
erg bepalend kan zijn voor jouw leven.
Probeer daarom altijd personen om je heen te hebben die er voor jou zijn.
Een armpie om je heen, een schouderklopje, een traantje durven laten gaan…..
noem maar op. Wees blij met vrienden die je hebt, koester ze……

Het verhaal is aangevuld met eigen geschreven gedichten.
Ik wens iederen succes met de Coming Out in ieders leven.
Vergeet nooit dat je een mens bent…. Blijf trots op jezelf !

C O M I N G – O U T

het schrijnend, waar gebeurd verhaal van de Coming-Out
van Jos, een jongen .. mijn vriendje,
die ondanks de liefde van een paar mensen en alle steun die hij
van hun kreeg, de harde maatschappij NIET aankon . . . . .

We gaan er als mens een beetje vanuit, dat we elke dag in een soort van “eigen regelmaat” vallen.
Opstaan, school of werken, eten, uitgaan, noem het allemaal maar op. Voor iedereen een soort van gelijke levensloop. Een dagelijkse invulling.
Met af en toe een andere aanvulling, maar de dagen verlopen zoals we ze reeds vaak daarvoor beleefden. Maar het is anders geweest. Toen ik mijn coming-out beleefde.
Mijn wereldje, de toch wel dagelijkse sleur, veranderde door een ‘simpel’ gevoel.
Een gevoel van “anders” zijn. Met veel emoties gepaard gaande, dat wel. Ik wist na een tijdje aarzeling dat ik gay was. Ja. ik kwam uit de kast (alsof ik er in zat).
Maar die situatie toen thuis, naar school gaan, een vriendinnetje, die dagelijkse sleur-dingen, vaak passeerden ze weer als een dag tevoren.
Door opeens zo’n ‘jezelf leren kennen’, wordt die dagelijkse sleur-invulling tegelijkertijd doorbroken. Ik begon ineens woorden als: GEVOEL, LIEFDE, GEMIS en tegelijkertijd woorden als ONBEGRIP, WOEDE en HARDE MAATSCHAPPIJ, heel anders te zien en zeker te ervaren.
Die dagelijkse sleur waarin ik zat, was in 1 keer een wilde invulling van dagen, door al die emoties en gevoelens met alle verwarring vandien, die mijn dagen toen vulden.

En plotseling moet je jezelf ineens een soort van ‘andere houding’ aanmeten. Wel jezelf blijven, maar toch sterker zijn en worden. Bestand raken tegen alle druk, onbegrip en hatelijkheden in woorden en reacties van de eens zo vertrouwde omgeving van je.
Nooit had ik gedacht, dat familie en vrienden, mijn wereldje die me eens zo eigen was, tevens zo vreemd was en zo ver weg leek.
En DAT was de harde keerzijde in min coming-out. Niet het accepteren van mezelf. Gelukkig ook niet de acceptatie door mijn ouders. Dat geluk kende ik. Een stel ouders, die me namen zoals ik was.
Maar de wereld om me heen. Die was hard. Harder dan ik me op dat moment had voor kunnen stellen.
Ik besloot toen, niet me daarin mee te laten gaan. Maar ik koos voor de confrontatie met DIE wereld. Ik besefte dat ik een periode in het begin, echt als ‘alleentje’ stond in de wereld. Daar heb ik best wel moeite mee gehad, ondanks de liefdevolle en vertrouwelijke thuis-situatie.
Maar IK was de persoon die het moest doen. IK moest volwassen worden en IK wilde ook volwassen worden. Maar ik voelde me af en toe heel erg alleen staan in die periode. Toen schreef ik het gedichtje

Buitenbeentje

buitenbeentje
buitenbeentje
klein alleentje
lelijk eendje van de sloot
zwemt een beetje
denkt een beetje
maar was liever dood

Ik kende uiteraard een moeilijke periode, ondanks alle steun en liefde die ontving van mijn ouders.
Toch, het woog niet af tegen een gebeurtenis die op hetzelfde moment zich afspeelde.
Ik begon langzaam een persoontje te worden, die ik vormde uit mijn hart. Vanuit mijn gevoel. Ik werd langzaam sterk en zag dat ik het aardig redde in de harde wereld om me heen.
Hoe erg ik het eerst vond om te moeten ervaren, dat van bijvoorbeeld 10 vrienden die ik had .. er maar 1 nog was overgebleven, dat ik me druk maakte en me verdrietig voelde over die 9 die niets meer van me wilden weten, zo begon ik langzaam meer waarde te hechten aan die 1 van de 10 die er nog was. En daar kon ik op bouwen. En ik moet je zeggen, er zijn maar weinig in de daaropvolgende jaren bijgekomen. Personen die net als ik, zich als ware identieit durfden laten zien.
En zo zag ik, dat de wereld om ons heen hard is. Maar in een soort van “bestand zijn” tegen al die harde woorden, die soms zo onmenselijke mentaliteiten van gevoelsbarbaren, groeide ik toch.
Ik groeide mee vanuit mijn ik-zijn, vanuit mijn hart. En ik durfde me te laten zien. Ik durfde me te geven. En was niet altijd gemakkelijk OM jezelf te zijn.
Toch leerde ik mezelf een bepaalde ‘hardheid’ aan te meten. Een bestand zijn tegen die harde wereld.
Ik geloofde er ook in en groeide mee, en zag pas later in, dat de liefde die ik kreg van mijn ouders zo belangrijk is geweest op dat moment. En mezelf zijn, leerde ik door allerlei ervaringen die in mijn leven passeerden.

En uiteindelijk dan terugkijkend naar mezelf, iets wat erg belangrijk is ( je aan jezelf te weerspiegelen) dan ben ik tevreden. Natuurlijk zijn er dingen die anders hadden gekund. Fouten die ik niet had hoeven maken. Maar door deze juist aan mezelf toe te geven, behoedde ik mezelf weer, om diezelfde fouten te maken. Althans ernaar te streven. Nee, ik heb eigenlijk van niets echt spijt. Want spijt van dingen die je jezelf hebt aangedaan, dingen die jezelf hebt toegelaten, daar moet je en mag je eigenlijk geen spijt van hebben. Je hebt gedaan immers op zulke momenten, waarvan je dacht, het goed te doen. Waarvan je dacht juist te hebben gehandeld.
En elke dag opnieuw leer je weer van jezelf EN van een ander. Je moet er alleen wel voor openstaan….
En zo leerde ik langzaamaan ook boven de hardheid van de maatschappij te staan. Je bent als persoon (een ieder) waardig genoeg. Een ieder is een mens, heeft recht op geluk en liefde en warmte. Ik liet niet met me spelen en kwam voor mezelf op, wanneer het nodig was. En als je daarbij ook nog es rekening kunt houden met een ander, dan krijg je zoveel terug.

Maar in het ervaren ervan, leer je ook dankbaar te zijn. Op die manier heb ik dus gelukkig geleerd, de negatieve dingen niet altijd maar te accepteren, maar wel te kunnen relativeren en aan te kunnen.
En soms als het lukt, kan ik een beetje van mijn ervaringen geven aan een ander. Als dan ook nog es iemand tegen me zegt: Erik, het klopt, je hebt gelijk? Dan ben ik daar best wel blij mee. Niet omdat ik alles beter denk te weten, maar die ander heeft dus duidelijk geluisterd naar mijn ervaringen en als er goed naar geluisterd is, dan zal de ander er mee doen, wat voor hem of haar belangrijk is, wat voor hem of haar van belang is.
Dus met openhartigheid van jezelf, bepaalde dingen te vertellen / te delen, kun je een ander misschien ook die ruimte en openheid laten ontwikkelen, waaruit weer een gelukkig en tevreden mens zal ontstaan !

Maar ondanks MIJN ervaringen, die over het algemeen positief te noemen zijn, kent een coming-out ook helaas nog een te vaak voorkomende andere kant. Situatie’s die totaal anders gaan. Uit onbegrip en onwetendheid van de direkte omgeving.
Op het moment van mijn coming out, beleefde ik dit samen met een vriend / vriendje die vlak bij mij woonde. Ik wist van mezelf en hij ook, dat we voor jongens voelden. We hadden dan ook onze eerste ervaringen samen. Heel speels en onbezonnen en onervaren, maar de ervaring was goed en prettig en lekker te noemen. Daarom blijf ik zeggen, IK heb een goeie start gehad in mijn Coming Out, mijn gay-zijn.

Gedichtje van een moeder

Je bent m’n lust, m’n leven!
Ik heb gewaakt, gebeden –
ik heb gehuild, gebeden.
Niet om wat je bent mijn homo-kind
Maar om wat ‘de wereld’ van je vindt
Ik zal altijd voor je vechten!
Je hebt dezelfde rechten
Ik hou veel van jou en van je vriend
Jullie hebben ‘het geluk’ verdiend!

* * *

En juist die andere kant van het Coming-Out, die heeft me meer geraakt, dan mijn eigen situatie. Het was de coming-out van die jongen, mijn vriendje Jos. Zijn begin van ‘zichzelf’ zijn. Maar helaas werd zijn begin tevens zijn eind………….

Doolhof

Je baant je een weg
in het onbekende
het nog ietwat onbekende
in jouw leven: de liefde
Het is een soort doolhof
met die vele wegen
uitlopend in een uitgang;
het punt van liefde, geluk –
en dat alles samen
Je raakt verward
in het zoeken naar dat doel
En nu dat doel bijna is bereikt,
komt angst op jou weg;
angst in de vorm van onzekerheid.
Is dat doel ook jouw doel,
– geluk en liefde zeker ! –
maar dat alles ook samen?

En dat houdt je zoekende
naar de uitgang
via een onbekende weg

Als dat doel jou gaat begroeten
en je hebt de uitgang gevonden:
geluk, liefde en dat alles samen,
hoop ik dat de juiste weg genomen is.
En het doel, hoe moeilijk soms dan ook
Samen met mij gevonden is!

( laten we doorlopen, naar de uitgang gaan )
* * *

Jos en ik waren op een avondje thuis bij hem toen zijn ouders weg waren…..
Uit nieuwsgierigheid en duidelijke interesse, huurden we een porno-film en van het 1 kwam het ander.
Bij elkaar kijken, voelen, willen voelen, etc. Het is een herinnering die nooit meer weg te bannen is uit mijn koppie, uit mijn leven. Het verschil tussen twee tieners, wonende in de provincie Groningen.
Allebei geboren in Amsterdam.

Maar ondanks onze eigen ervaring die als ‘perfect’ te noemen was, was er 1 verschil tussen hem en mij.
Onze thuis-situatie. We waren 17 en het leven lachtte ons in principe toe. We wisten dus door elkaar wie we waren en we konden de stap naar thuis toe beginnen en nemen. Er ging een tijdje overheen en ik werd volledig geaccepteerd thuis. Maar HIJ niet.

We hadden zo ons eigen leventje en zagen elkaar geregeld met of zonder sex gepaard. Het was min of meer toch elkaars vriendje zijn, maar wisten wij toen veel !
We spraken veel over onze coming-out en deelden veel. Maar hij kreeg het steeds moeilijker op hetzelfde moment dat ik mijn plekkie veroverde in de harde maatschappij.
Zijn karakter veranderde hierdoor sterk. Ik zag het van dichtbij gebeuren. Zijn interesse in school, in vrienden, in thuis, in alles gewoon.
Op dat moment beleefden we samen onze eerste sigaretje… ons eerste borrel.. ons eerste alles. Het zou een vriendschap worden voor het leven … dat dachten we en dat wilden we ook. Maar met het eerste sigaretje en daarbij de thuissituatie van Jos is alles begonnen en tegelijkertijd alles geeindigd.

De situatie thuis bij Jos verslechterde omdat papa niets van homo’s moest weten en zijn moeder als ‘ondergeschikte’ niet tegen haar man in wilde gaan. Jos kon niet met het hele gebeuren omgaan en begon af en toe naar Amsterdam te vluchten. Zocht de ‘onbezorgde wereld’ op. Probeerde zijn geluk in Amsterdam te vinden.
Ging op zichzelf wonen, maar de band tussen ons bleef hecht en vertrouwd, ondanks de 200 km die ons scheidden. We zochten elkaar vaak op en we bleven ‘gewoon’ elkaars vriendje.

Toch merkte ik dat Jos hulp nodig had. Meer dan een vriend kon bieden. Hulp bij het omgaan met zijn coming-out. Want het ging niet goed.
Hoewel hij het in principe zelf wel had geaccepteerd, werd alles in twijfel gebracht en onzekerheid, door alleen maar een verkeerde omgeving. En deze confrontatie met de harde maarschappij … daar was hij niet tegen bestand. En thuis was hij zijn stekkie ookal kwijt. En in die periode werd het leven van Jos steeds meer onzeker, en begon hji meer en meer zichzelf ellendig en nutteloos te voelen.
Ik zag, wat eens onze eerste sigaretje en eerste borrel was, langzaam een joint en nog 1 en nog 1 en flessen jenever werd.
En die leuke spontane tienerjongen, en leven nog voor zich, veranderde in de daarop volgende periode, vermagerde sterk en zijn gezondheid verslechterde. Ik zag hem langzaam door mijn vingers glippen. Ik zag en voelde een vriend en een vriendje voor het leven te moeten gaan verliezen, als er niet zou worden ingegrepen.
We waren inmiddels 20 jaar en Jos, Jos was een junk geworden. Dit hele proces heeft me zeer aangegrepen en de band met mijn eigen ouders zeer versterkt (uit dankbaarheid voor hun acceptatie).
Ik werd goed opgevangen, maar hij? Hij die er evenveel recht op had? Hij niet.

Ik begon met gesprekken toen met zijn ouders, eigenlijk alleen met zijn moeder. En al snel bleek dat het niet zijn moeder was die problemen had met de geaardheid van haar zoon, maar alles lag aan haar man, Jos zijn vader. Maar uit plichtsgevoel naar hem, wist ze een oplossing niet te vinden. En ze wist, dat juist die eerste opvang in een coming-out zo belangrijk was. Maar kon het niet bieden. Niet eens aan haar eigen zoon.

Mijn lief kind

Mijn lief kind
Ik zie de chaos in jou,
de onrust.
Het maakt je onzeker
Maar ik wil je zo graag helen
jou al mijn liefde geven
Zodat je gelukkiger kunt leven.

* * *

Ik zag me steeds meer machteloos komen te staan. Nachtenlang heb ik met Jos gepraat. Echt nachtenlange uren van tranen en zorg en onmacht. Het sloopte me, maar zelfs ik (als enige die nog een beetje invloed had op hem) had geen grip meer op Jos. Tot Kerst dat jaar.
Ik werd gebeld door zijn moeder met: Wil je even komen. Die avond vertelde zijn moeder mij … de avond ervoor, alles op tafel gegooid te hebben tegen haar man.
En ik heb me niet zo gelukkig gevoeld als op dat moment.
Omwille van zijn zoon, had zijn vader dus beloofd, Jos op te vangen met kerst. En te proberen hem een thuis te bieden.

Het was twee dagen voor kerst dat dit zich afspeelde. Ik ben toen, na weer veel praten met Jos zijn moeder EN zijn vader, naar Amsterdam gereden. Op weg naar Jos…. om hem te halen.
Ik ging naar zijn huis, maar zoals vaak was Jos er niet. Nooit eigenlijk, wanneer ik hem echt nodig had. Gelukkkig had ik een sleutel en ging zijn kamer binnen. Een grote bende trof ik aan. Als nooit tevoren. Ik ben die nacht in Amsterdam gebleven, in zijn woning. In de hoop dat Jos terug zou komen….
Wel heb ik nog twee vrienden van Jos gesproken (ze kwamen voor hem), maar die wisten alleen maar te vertellen, dat Jos net nog liep te scoren… en zo naar huis wilde gaan.

De volgende middag, de dag voor Kerst, nog geen Jos. Ik belde op dat moment uiteraard met zijn ouders, maar die hadden zoals lange tijd al, niets gehoord.
Ik besloot toen terug naar Groningen te rijden. Ik wist het niet meer, terwijl ik alleen maar wilde vertellen aan Jos, dat zijn ouders op hem zaten te wachten. Iets waar die jongen al drie jaar op wachtte.
Het was rond 2300 uurdat ik in Groningen terug was. Kerstavond. Bij mijn ouders thuis. Zij waren eveneens zeer ontdaan door dit hele gebeuren.
Maar Jos … om 23.30 kreeg ik een belletje van een “vriend” van Jos uit Amsterdam. Jos had naar mij gevraagd en wilde me zien.
En weer stapte ik in de auto en tegen 00.00 uur, kerstnacht, weer naar Amsterdam gereden.
Toen ik bij Jos zijn huis aan kwam, en de sleutel in het slot wilde doen, ging er een gevoel door me heen … doodeng.
Ik wist dat Jos eigenlijk nooit uit zichzelf om me vroeg, hoewel hij in zijn eigen wereldje altijd blij was om mij weer te zien.
Ik vroeg me af (staande aan de deur) waarom hij die avond wel naar me vroeg… dat het heel belangrijk moest zijn, dat ik weer naar Amsterdam ben gaan rijden.
Ik opende de deur, nog in gedachte van het waarom nu, en trof Jos aan. Liggend op de bank … een spuit en een fles jenever naast zich op de grond.
Jos was dood.
Ik trof een vaag geschreven briefje met: Erik, dankjewel voor alles. Je bent en blijft mijn vriendje en de groeten aan mijn ouders, maar dat mag je ook vergeten. Bedank mijn vader maar het meest. JOINTJE JOS .. JJ (zo noemde hij zichzelf het laatste jaar).
Jos had een oevrdosis genomen, heeft het niet meer aangekund.

En met dat bericht gegeven, reed ik helemaal alleen, moe en kwaad uit onmacht, terug naar Groningen.
Ik dacht nog zo, Jos naast me te hebben zitten. Ik had hem onder de douche willen gooien, had kleren van mezelf meegenomen. Maar niets van dat mocht werkelijkheid worden.
In de ochtend kwam ik in Groningen aan, bij Jos zijn ouders. Toen ik alleen het pad op reed, kwam Jos zijn moeder alleen naar buiten. Huilend. Een moeder voelt zulke dingen aan. Dat werd me toen duidelijk.

* * *

Zijn ouders zijn vlak daarna gescheiden. Zijn vader heeft nu een of andere vriendin bij zich wonen, en Jos zijn moeder heeft een zaak in tweedehands kleding ergens in de provincie. Opleidingen gevolgd en zelfstandige geworden.

Dit was Jos mijn eerste vriendje. De eerste belangrijke persoon in mijn leven.
Ik heb twee jaar lang erg veel verdriet gehad om Jos. Ben dan ook naar Griekenland gegaan en heb daar in totaal drie jaar lang gewoond, waarvan 2 jaar gewerkt.
Toen ik op mijn 23e terug kwam naar Nederland was er 1 iets wat ik wilde. Naar mijn ouders gaan. Hun had ik het meest van alles gemist. Ik heb veel in die periode geleerd. Waardering en respect vooral. Maar ook oneerlijkheid en machteloosheid. Onwetendheid bij mensen en onbegrip. Ik heb de maatschappij, de harde wereld toen echt wel leren kennen. Helaas op een minder prettige manier.
Na die drie jaar pas, kon ik mijn gevoelens hierover uiten, een plek geven. Gevoelens van het verlies van een dierbare vriend. Een ware en trouwe maatje. Mijn eerste vriendje. JOINTIE JOS ofwel JJ.
Toen verwoordde ik wat Jos gevoeld moet hebben in die laatste uren…:

Zelfveroordeling

Hij kijkt uit het raam en denkt: voorbij
Het is voorbij, het zwerven langs de straten.
Ik zal het niet meer kennen….
Ach, voor mij is nog alleen gebleven, een gelaten
liggen voor het venster, starend naar de mensen
en soms wat vreugde om een bloem, een vogel.
Hij glimlacht bitter: hoop kent ook zijn grenzen
en heeft hij nu geen hoop meer, ook geen wensen?
Hij heeft zijn lichaam wreed bedrogen en het nu
voor dood verlaten; langzaamaan weet hij zich stervend,
maar het is te dragen.
Een schuw verdriet verdonkerd snel zijn ogen
doch ongeduldig brengt hij het tot staan.
Wat zal het helpen, nu nog opstand, nu nog klagen.
Helaas is het te laat
Een laatste shot ….. een enig toeverlaat.

Woorden zoals Jos zich moet hebben gevoeld… zijn laatste dagen.
Voor mij een van de meest belangrijkste gebeurtenissen… de meest belangrijke periode, die in mijn leven voor veel inzicht en veranderingen heeft zorggedragen.

Liefde

Je kunt wel over liefde praten,
maar aan de kern kom je dan nog niet toe;
want liefde is niet: doen of laten,
’t is geen verklaring van ’t waarom? Van ‘t hoe?
De liefde is niet enkel geven,
al doet ze dat ook nog zo graag en veel;
het is niet enkel iets beleven
van een twee-eenheid, van een nieuw geheel;
ze wil geen moeilijkheid ontlopen,
maar vecht zich dapper door verdriet en pijn;
ze blijft geloven, ze blijft hopen,
ze is de enige manier van zijn.

* * * * *

bkind4u@hotmail.com