Het verhaal van Erwin

Hmmm, mijn coming out. Ik wist al rond mijn vijftiende of zestiende dat ik jongens leuker vond dan meisjes. Met andere woorden: ik was homo. Voor die tijd heb ik het eigenlijk nooit echt gemerkt, omdat ik er niet zo mee bezig was. Maar ik wist wel dat ik het leuker vond om bij een leuke jongen te zijn dan bij een meisje. In het begin vond ik dit wel vreemd. Ik had het gevoel dat ik anders was. Totdat ik achttien werd. Hoewel ik het ergens nog wel vreemd vond accepteerde ik het: ik was homo. Toen zag ik dat er niets vreemds aan was.

Maar naar mate de tijd vorderde kreeg ik het steeds moeilijker om mezelf te zijn. Ik werd steeds stiller, reageerde soms nogal agressief op bepaalde dingen vanwege de woede en angst dat in me zat. Ik wist niet waarom, maar op een gegeven moment wist ik dat het kwam door het gevecht dat ik met mezelf had. Ik had voor me persoonlijk geaccepteerd dat ik homo was, maar ik zat nog steeds in de kast. Ik wilde graag uit de kast komen, maar ik durfde niet. En dat was een grote fout van me: ik wist 100% zeker dat mijn ouders me zouden accepteren. Maar Erwin was toch te bang… idioot! 😉

Het heeft me uiteindelijk twee jaar gekost voordat ik uit de kast kwam. Mijn coming out was niet bepaald gepland. Ik zat met mijn moeder over een aantal dingen te praten en toen gebeurde het…

Het was op een zaterdag ochtend, begin februari 1998. Ik zat met mijn moeder te praten in de woonkamer beneden. We hadden het over mijn zusje, werk, gewoon lekker babbelen, totdat het onderwerp overging naar… liefde…
Mijn moeder vroeg me of ik wel eens op een meisje verliefd was geworden. Ik gaf er niet direct antwoord op totdat mijn moeder zei: ‘We hebben namelijk een hele tijd gedacht dat je homosexueel was.’ Ik wist niet wat ik op dat moment moest zeggen. Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken en ik werd erg zenuwachtig. Ze vroeg me of ik er wel eens over nagedacht had. Ik dacht bij mezelf: ‘het is nu of nooit!’. Ik zei dat ik nog twijfelde. Daar schrok ze toch wel een beetje van, omdat ze dacht dat ik toch ‘gewoon’ hetero was…

Ze vroeg me waarom ik nog twijfelde. Ik zei niks omdat ik zo zenuwachtig werd. Ik kon mijn tranen niet meer tegenhouden. Mijn moeder zag het, kwam naast me zitten en legde mijn hoofd op haar schouders en zei: ‘Gooi het er maar uit, huil maar, ik ben er voor je…’ Ik denk dat we ongeveer zo een uur gezeten hebben.

Ze maakte me één ding gelijk duidelijk: Ze accepteerde me, het was geen probleem. Ze hield nog steeds gewoon van me en er zou niets veranderen, omdat ik nog steeds dezelfde was voor haar. Je kunt je voorstellen dat ik me daarna enorm opgelucht voelde…

In de tussentijd kwam mijn vader thuis… die wist nog van niets. Mijn moeder vroeg aan me of ik het hem zelf wilde vertellen of niet… Ik wilde wel, maar durfde niet. Mijn vader kwam de woonkamer binnen en vroeg wat er aan de hand was. Mijn moeder vertelde het hele verhaal, aangezien ik het nog niet kon. M’n pa zei: ‘Het zij zo. Je kunt er helemaal niets aan doen. Je bent nog steeds dezelfde voor me hoor.’ Goh, wat was ik opgelucht…

Wat wilde ik nog meer… Mijn ouder vingen het goed op, begrijpend en liefdevol. Het kan veel slechter. Ik was blij omdat ik van een groot probleem af was!!!

In de tussentijd had ik een jongen op het Internet leren kennen (Yo Haico!!!!) met wie ik heel veel mailde. Op een gegeven moment heeft hij me meegenomen naar Amsterdam. We zijn toen naar de April gegaan, een gay cafe waar veel jonge homo’s komen. Het was heel tof!

Door deze stap heb ik enorm veel nieuwe mensen leren kennen en heb ik er een paar zeer goeie vrienden bij gekregen. Ik ben ze allemaal enorm dankbaar en Haico in het bijzonder omdat ik zonder hem waarschijnlijk nooit zover was gekomen als ik nu ben.

Ondertussen weet mijn zusje het ook van me, evenals een aantal collega’s en mijn hetero vrienden weten het ook. Daarnaast weten een aantal familieleden het ook. Ik heb tot nu toe nog geen enkele negatieve reactie gehad 🙂
Greetinx,

Erwin