Het verhaal van Hannelore

Op de middelbare school interesseerden jongens me helemaal niet. Langzaam aan kregen al mijn vriendinnen een vriendje, maar ik niet. Gewoon omdat ik er geen behoefte aan had zei ik. Maar dat was niet helemaal waar. Ik had best wel behoefte aan een relatie, maar niet met een jongen…
Ik dacht steeds vaker “misschien ben ik wel lesbisch”. Een eigenlijk voor mij lege boodschap, maar meteen wel een reden waarom ik jongens niet interessant zou vinden. Die gedachte verdween dan weer na een tijdje maar steeds vaker keerde die gedachte ook weer terug. Totdat ik die gedachte zo vaak dacht dat ik er gek van werd. Ik begon steeds meer te lezen over homoseksualiteit. “Omdat het me interesseerde” hield ik mezelf voor. In de bieb tussen wat thrillers nam ik een klein informatieboekje mee. Ik was als de dood dat de mensen me raar aan zouden kijken. Of dat mijn ouders het boek zouden vinden…Maar dat gebeurde gelukkig niet.

In die tijd was ik heel erg bevriend (nog steeds trouwens) met een jongen die een jaar eerder uit de kast was gekomen en nu openlijk homo was. Ik besloot dat ik met hem maar eens moest praten. En zo ging het ook. Op een avond vierde hij zijn verjaardag met enkele vrienden (waaronder ik). Ik had me voorgenomen om aan ’t eind van de avond hem te vertellen dat ik eens ergens met hem over wilde praten, zodat we een afspraak konden maken. Maar het liep allemaal net even anders.
Hij had een soort dropping georganiseerd en met z’n drieën werden we ergens in de omgeving gedropt. Het meisje wat met ons mee gedropt werd had er na een tijdje genoeg van, ze was moe en chagrijnig en ze heeft uiteindelijk een taxi naar huis genomen. Toen waren we met z’n tweeën. We liepen door het donker en hadden het over vriendschappen, relaties enzovoorts.
Ik dacht: “Nu of nooit”. En vertelde hem over mijn gevoelens, over de gedachtes die steeds vaker door mijn hoofd dwaalden. Hij reageerde zoals ik verwacht en gehoopt had. Heel erg lief vroeg hij of ik wist waar ik met die gevoelens heen moest. We hebben nog lang gepraat over mij, over hoe het bij hem verlopen was enzovoorts.
Om 01.30 uur was ik pas thuis en ik kroop meteen mijn bed in. Maar de slaap kon ik maar slecht vatten, hoe moe ik ook was. Telkens dacht ik aan het gesprek met mijn beste vriend. Ik kon het maar niet loslaten.

De volgende ochtend moest ik al vroeg uit bed omdat we met de toneelgroep waar ik bij zat een repetitieweekend hadden. De hele dag repeteren en spelletjes doen. Het zanggroepje waar ik ook deel van uit maakte moest het slotlied gaan repeteren. Het slotlied had zo’n treffende tekst: “Ook al blijft het achtervolgen, als een schaduw op de voet. Maar dankzij jullie mijn vrienden word ik voor erger nog behoed.” Toen ik voor het eerst dat lied hoorde stonden de tranen in mijn ogen. Ja, het gesprek van de nacht ervoor bleef me maar achtervolgen. Ik kon het niet loslaten en bleef er telkens aan denken.
Aan de rest van de groep wilde ik niet laten merken dat het liedje me zo raakte. Maar dat kostte heel veel moeite.

Nadat mijn beste vriend het wist heeft hij me heel erg geholpen. Hij haalde informatie van het COC voor me, en zorgde er voor dat niemand iets te weten kwam.

In de december vorig jaar ben ik eens wat op internet gaan rondkijken. Toen kwam ik op de site www.comingout.nl Daar heb ik eerst veel verhalen gelezen en later heb ik me aangemeld op het forum. Aan dat forum, de steun van de mensen daar, aan verhalen van anderen, daar heb ik heel veel aan gehad. Dat is ook de reden dat ik dit verhaal instuur.
Via dat forum leerde ik andere holebi’s kennen.

Ondanks dat ik wist dat mijn ouders vrij positief en open tegenover homoseksualiteit stonden durfde ik thuis niks te vertellen.
Het was tegen kerst dat er een artikel in de krant stond over jonge homoseksuelen. Mijn moeder begon er over. “Heb je dat gelezen?” Tuurlijk had ik dat gelezen…. Mijn zusje en ik waren allebei thuis en mijn moeder zei dat het helemaal niet erg was als je homoseksuele gevoelens hebt. Daar zat ik dan. Ik had het gevoel dat mijn hoofd steeds roder werd en tegen het ontploffen aan zat…
“Val jij op jongens of op meisjes?” vroeg mijn moeder aan mij en aan mijn zusje. “Op jongens,” zei mijn zusje. “En jij?” vroeg mijn moeder. Ik zei snel dat ik ook op jongens viel. Ik was er nog lang niet aan toe om ze het te vertellen. Ik durfde niet en ik had mezelf nog niet eens geaccepteerd….Zou ze dan misschien iets vermoeden?

De tijd ging verder en het werd 2003. In februari vond ik het tijd om mijn ouders in te lichten. Ik koos een dag uit, maar op die dag kwam er geen goede gelegenheid. Dus werd het uitgesteld. Ik kreeg het niet uit mijn mond. Uiteindelijk heb ik nog tot begin april gewacht. Toen hield ik het echt niet meer uit.
Ik schreef een brief, over mijn gevoelens. Over het geheim wat ik al die tijd met me mee droeg. Die brief heb ik op een dag aan mijn moeder gegeven. Ik stikte van de zenuwen, maar toch wilde ik erbij blijven als ze het las. Ik zat op de bank en nog voordat mijn moeder de brief helemaal uit had biggelden de tranen al over mijn wangen. Nu kon ik echt niet meer terug.

Zoals verwacht reageerde mijn moeder heel fijn. ’s Avonds moest ik ergens naar toe en ik had met mijn moeder afgesproken dat ik mijn vader voordat ik wegging de brief zou geven. Zo ging het ook. Toen ik thuis kwam hadden we een heel goed gesprek. Ook mijn zusje werd ingelicht. Wat was ik zenuwachtig geweest en wat was ik blij dat het hoge woord er eindelijk uit was.

Na een tijdje werd ook mijn oma (van moeders kant) ingelicht. De andere kant van mijn familie weet nog altijd van niks. En dat wil ik ook nog even zo houden.

Het is inmiddels al weer ruim een jaar geleden dat ik die vriend inlichtte. Pas geleden vertelde hij mij dat hij zo’n 3 jaar geleden heel helder gedroomd had dat ik hem vertelde lesbisch te zijn. Ik ben nu erg happy met hoe en wie ik ben. Gelukkig want het is wel eens anders geweest.

Als je wilt reageren op mijn verhaal dan kun je mailen naar thisisme1983@hotmail.com