Coming out van Ilse

Hallo, ik ben Ilse.

Ik ben 13 jaar (18-5-2016), ik zit op 2 VWO en heb op zich een aardige klas. Ik heb niet veel vrienden, maar de vrienden die ik heb zijn echt super goede.
Alle namen in dit verhaal zijn veranderd behalve die van mezelf.

Ik weet niet meer precies hoe het begon. Maar op de basisschool heb ik een paar vriendjes gehad (niet serieus). En ik had een heel normaal leven. Maar in de eerste begon ik een meisje, Eva, leuk te vinden, een van mijn vriendinnen bovendien. Hierdoor begon ik te twijfelen of ik misschien lesbisch ben. Ik ben nooit héél onzeker geweest, wel wat mensen van me vonden natuurlijk. Ik mailde al snel naar mijn beste vriendin Isa noemen of ze een geheim kon bewaren. Nadat ze ja antwoordde mailde ik dat ik misschien lesbisch was en dat ik zeker niet verliefd ben op haar enzo. Ze reageerde hier goed op terwijl zij Islamitisch is. Ik denk nu dat ik dat zo snel vertelde me wel heeft geholpen iets opener te zijn. Hierna heb ik nog meer nagedacht, over wat ik voelde voor jongens en meisjes. Ook over dat ik wel eerder een meisje heb leuk gevonden, maar dat nog niet wist toen. Internet heeft mij heel er geholpen (nog steeds) en ik hoop dat jullie dat ook hebben. Ik kwam erachter dat ik bi ben en niet lesbisch (zat 2 weken tussen of zo). Ondertussen had ik nog steeds af en toe zitten mailen met Isa en vertelde ik dat ik toch bi ben. (Dit gebeurde allemaal rond eind november 2014, ik was 12).
In mijn klas werd best wel gescholden met homo en alles, dat vond en vind ik erg vervelend.

Ook daardoor ben ik naar mijn mentrix mevrouw Van der Berg gestapt. En omdat ik gewoon mijn verhaal kwijt moest aan een ouder iemand (ze is geloof ik 27 maar toch). Ik kan me die dag nog goed herinneren, 5 december 2014 (leuk cadeau van Sinterklaas, not) vervielen de 2 laatste uren omdat we sinterklaas-viering hadden. Met Isa had ik al besproken dat ik het vandaag zou zeggen dus ze zou wachten op me, maar dat hoefde niet van mij verzekerde ik haar dus ze deed het toch niet. Het duurde vrij lang voordat ik het echt kon zeggen, eerst werd al het oud papier (vooral cadeau papier) opgehaald. Daarna zij ik tegen mevrouw Van der Berg dat ik iets wilde zeggen. Ik mocht op haar bureaustoel zitten en begon echt heel er zenuwachtig te worden. Ik zei van dat ik het moeilijk om te vertellen vond enzo maar uiteindelijk na een minuutje of zo zei ik het: Ik val op jongens én meiden. Eerst was het heel even stil, maar ze zei als snel: Dat was niet wat ik verwachte. Ze was verbaast dat ik zo rustig was (dat was ik niet ik ontploft zowat). Ze vertelde dat ze ook iemand kent die in de 5e uit de kast kwam, maar dat ze dat al verwacht hadden. Maar dat ze dit helemaal niet had verwacht. Ze vond het knap dat ik het had verteld en vroeg me wie het al wisten. Ik zei Isa en Marianne. Ook vertelde ik dat ik het graag aan de hele klas wilde vertellen, omdat ze best wel schelden met homo enzo en dan het liefst die vrijdag erna, op paarse vrijdag.

Op paarse vrijdag, 12 december, was het zo ver, ik had helemaal een klein beertje mee genomen om me steun te geven. Ik 1 of 2 keer mijn hand op en liet hem weer zakken. Ik stak mijn hand nog een keer op en toen kreeg ik de beurt. Van nature heb ik al een vrij zachte stem en dat werd er door de zenuwen niet echt beter op. Ik zei: Ik ben iemand die biseksueel is. Dit dus heel zacht en niemand kon het zowat horen behalve degenen die echt vlak naast me zaten. Gelukkig voor mij herhaalde mevrouw Van der Berg het voor me en ze zei ook nog dat dit een groot teken van vertrouwen was. En dat ze dit niet mochten doorvertellen, alleen aan de andere klasgenootjes (er waren er een stuk of 4 niet) enzovoort. Ik weet niet meer of er geklapt was, ik was op dat moment vooral blij dat het eruit was en dat niemand slecht reageerde. Ik kreeg ook nog een paar reacties dat ze het knap vonden dat ik het had verteld.

Aan mijn familie had ik toen nog niks verteld. Jammer genoeg voor mij waren er bijna oudergesprekken en ik had mevrouw Van der Berg niet gezegd dat ze het niet mocht vertellen aan mijn ouders. Dat heeft ze dus wel gedaan en destijds was ik er blij mee, maar het begint een klein beetje te knagen. Het lijkt me zo dubbelop om het nog een keer te vertellen (ik heb het mijn broertje wel al verteld, zelf), maar het voelt niet echt goed meer. Zeker tegenover mijn vader, van hem heb ik er nog niks over gehoord, van mijn moeder wel. Ik denk niet dat ik het nog een keer ga vertellen. De rest van mijn familie weet het nog steeds niet hoewel ik het nu al anderhalf jaar weet. Ik denk dat ik ga wachten tot ik een vriendinnetje heb voordat ik het vertel.

Over een vriendinnetje gesproken: het is nooit wat geworden met Eva, ze valt alleen op mannen. En ik ben nog nooit echt verlieft geweest besef ik me nu, miss vraag je je dan af hoe ik weet dat ik bi ben, maar ik weet het gewoon.

Groetjes en veel suc6, Ilse.