Coming out van Michel

Hallo lieve gay-genoten. Ik ben Michel en ik ben 23 jaar dit is mijn verhaal

De tekenen dat ik homo ben kwamen bij mij vroeg al uit. Ik speelde met de barbies van mijn nicht, had een afgrijselijke hekel aan pokémon, en wou nooit meespelen met de Action Man van mijn neef. Ik fantaseerde wel altijd over een jongere Action Man die een stuk jonger was.

Op school als kind had iedereen altijd het vermoeden dat ik wel eens op mannen kon vallen. Heb twee vriendinnen gehad, maar dat was allebei na een week uit. Ik geloof dat zij het net zo vreselijk vonden als ik. Een van de twee is er daarna zelf erachter gekomen dat ze lesbisch is. Na hem nooit meer een kerel aan mijn lijf zei ze.

Ik ben vroeg uit de kast gekomen. Ik was 12. De eerste aan wie ik het vertelde was mijn moeder. Haar eerste reactie was: zie je nou wel, ik wist het. Ik zei haar waarom hem je het nooit gezegd. Ze zei omdat ik het van jou uit jezelf wou horen. Daarna aan mijn familie. Ik heb zelf in de familie twee tantes die ook lesbisch zijn dus dat was wel makkelijk. Alleen de tweelingzus van mijn moeder had er meer moeite mee. Zij was ook de allerlaatste van iedereen die het wist. Ik heb het vrienden van mij op school verteld. Dat was in de eerste op de middelbare school. Sommigen hadden er weinig moeite mee, en sommigen scheten me na altijd gemogen te hebben ineens uit. Heb de grootste bonje gehad met hun omdat ik hun had gezegd dat ik het hypocriet vond, hebben me uitgescholden. En daarna gewoon niet meer mee gesproken.

Toen ging ik verhuizen naar een volksbuurt in de grote stad met veel etnische minderheden om het maar even netjes te zeggen. Ik heb hier het eerste jaar de ergste hel van m’n leven gehad. Groepen jongens die me achtervolgden, tegen de muur drukte en me daarna meesleurden de supermarkt in om voor hun onder dwang drinken te kopen. De kassière heb het niet afgerekend, maar ze zou nou ook niet even alarm slaan omdat er iemand lastig gevallen werd. Ben ik de tram in gevlucht. En net op tijd gingen de deuren dicht en reed hij weg. Ben naar de binnenstad gereden (woonde daar tien minuten lopen vandaan) ben daar uitgestapt en zowat de halve stad door gelopen om die gasten niet tegen te komen. Ben heelhuids maar zwaar ontdaan thuis gekomen. Mijn moeder verteld waarom het boodschappen zolang duurde. Politie gebeld, en natuurlijk zullen ze opkomen voor de minder weerbaren in de samenleving. Want ze kwamen gewoon niet naar de buurt om poolshoogte te nemen. Omdat er ‘niks’ gebeurd is. Je moet bij wijze van halfdood op straat liggen voordat er enigszins actie wordt ondernomen.

Ik raad hoe erg het misschien ook is homoseksuele jongeren met klem af om in volksbuurten in de grote stad met veel etnische minderheden te gaan wonen. Omdat het gewoon vragen om de grootst mogelijke ellende is.

Ik wil iedereen succes wensen in zijn verdere leven. En wil tegen iedereen zeggen: in wat voor club je ook zit, als is het de hooligangroep van je favoriete voetbalclub (ook homo’s houden daarvan) niemand heeft het recht om tegen jou te zeggen dat je minderwaardig bent als homo, en men heeft zeker het recht niet om je te dwingen om met een meisje te nemen. Jij bent met dit gevoel geboren. Niemand anders kan en heeft het recht niet om over jouw gevoel te oordelen

Dikke xxxx Michel.