Coming out van Susan
Hallo ik ben Susan en ik ben 16 jaar oud en dit is mijn verhaal:
In het eerste was er een meisje in mijn klas (laten we haar Rosa noemen) in het begin voelde ik niks voor haar maar hoe meer ik met haar omging hoe blijer ik werd, ik begon te twijfelen of ik mischien wel lesbisch was maar dat idee had ik gauw uit mijn hoofd gezet maar hoe meer ik met haar omging hoe meer ik begon te twijfelen of ik mischien wel niet verliefd was op haar, ik probeerde dat gevoel te negeren maar langzamerhand wist ik dat ik bi was en dat ik haar leuk vond, het was daarom ook voor mij een enorme schok toen ze zei dat ze naar een andere school ging dus daar ging mijn eerste liefde…
Begin het tweede besloot ik er over te praten dus ik ging naar een van mijn beste vriendinnen en heb gezegd dat ik op meiden val, ze reageerde heel goed en tot mijn verbazing zei zij dat zij twijfelde of ze ook op meiden viel (was uiteindelijk niet zo) we hadden goed gepraat maar de volgende dag kwamen er jongens naar me toe en vroegen aan me of ik lesbie was dus ik ontkende het en lachte het weg, ik was zo boos dat ze het had doorverteld ze zij dat ze zich “versprak” maar daar wou ik niks van horen. Om te bewijzen dat ik niet lesbisch was nam ik met een jongen (laten we hem Max noemen) hij was erg aardig maar meer voelde ik ook niet voor hem en ja indd ik heb hem “gebruikt” en daar heb ik erge spijt van. Steeds als mensen aan mij vroegen of ik op meiden val was mijn antwoord “nee ik heb met een jongen” en zo voelde ik me veilig dat niemand het zou weten. Eenmaal op zijn kamer hebben we gezoend en ik vond er maar niks aan. Het voelde gewoon niet “bijzonder” en omdat ik me schuldig begon te voelen heb ik het uitgemaakt.
Ik kwam in een lichte depressie terecht omdat ik niet wist wat ik moest doen en ik het er met niemand over kon hebben omdat ik niemand meer durfde te vertrouwen. Ik was nog een keer verliefd geweest op een meisje en dat was de druppel, ik was niet bi maar lesbisch, ik voelde niks voor jongens. Ik kon er langzaam beter over praten en ik merkte dat het echt hielp, zoveel mensen wisten het op school van mij en ik bleef het maar tegen ze ontkennen. Maar daar wou ik een eind aan maken, ik wou uit de kast komen, ik zat er helemaal klaar voor ik had bedacht dat als ik binnen zou komen ik meteen aan de leraar zou vragen of ik iets tegen de klas mocht zeggen maar zelfs dat durfde ik al niet te vragen dus mijn hele plannetje ging niet door.
Op paarse vrijdag voelde ik me erg ongemakkelijk en ik had het gevoel dat iedereen naar me keek. In de kleedkamer was het ook geen pretje. Het gerucht verspreide zich sneller en sneller. Een half jaar later kreeg ik echt de moed om het tegen mijn vrienden te zeggen (ik had meer vrienden dan vriendinnen) en ze accepteerde het, het voelde fijn om het te zeggen en zeker omdat ze zo goed reageerde een vriend van mij had een vriendin (gewoon een vriendin) en die was lesbisch hij wilde ons koppelen. in de eerste instantie vond ik het helemaal niks maar toch bleef ik maar met haar appen en het was erg leuk en er was eindelijk iemand die snapte en toen begon ik haar leuk te vinden en zij mij ook na een week dat we elkaar al leuk vonden kreeg ik eindelijk de moed om haar te vragen en ze zei “ja” daar werd ik echt gelukkig van en ik heb het zelfs tegen mijn ouders gezegd dat ik lesbisch ben maar die gaven het kutste antwoord “het zal wel een fase zijn” verder hebben we het er niet over gehad
Eind het derde heb ik eindelijk de moed gehad om het te zeggen dat is nu net 6 weken terug en het voelt super fijn dat ik het niet meer hoef te ontkennen en iedereen accepteert het en ze schelden zelfs niet meer met gay.
Wil je reageren of heb je iemand nodig met wie je wilt e-mailen?
Dat kan altijd: ingemeij16