Het verhaal van Koen

Het woord homo nam ik nog niet in de mond. Hij reageerde beter dan ik verwacht had en de zin “dan wil ik je niet meer kennen” bleek niet gemeend te zijn.

Op de basischool en de middelbareschool was ik altijd het pispaaltje van de klas en ik kreeg dan ook van alles te horen wat me enorm kwetste. Op de Mavo werd ik het begin nog voor van alles uitgescholden maar in het tweede jaar noemden ze me opeens een homo en een mietje. Hiertoe hadden ze volgens mij niet eens een reden, misschien was het voor hen meer een manier om zelf maar te laten merken dat ze erg hetero waren. Omdat ik zo werd gepest heb ik me achterafgezien ook nooit bezig gehouden met dingen waar je op die leeftijd aan hoort te denken. Ik was meer bezig om te overleven op die school. Aan mijn geaardheid kon ik niet eens twijfelen. Als je altijd word uitgescholden voor homo dan word je wel spontaan super hetero. Die 4 jaar leken enorm lang te duren. Ik heb soms wel eens dingen overwogen die ik gelukkig nooit heb gedaan. Blij was ik dan ook toen ik naar de MTS ging. Eigenlijk wilde ik liever naar de MEAO maar daar ging zo ongeveer mijn hele oude school naar toe. En ik wilde helemaal opnieuw beginnen en niet het risico lopen weer gepest te worden. Dus de MTS leek me de “veiligste” oplossing.
Op de MTS maakte ik voor het eerst echt vrienden, die ik daarvoor zelden had gehad. Al snel klikte het goed tussen Peter en mij. We konden het goed vinden met elkaar en we vertelden zo ongeveer alles aan elkaar. Natuurlijk kwam toen ook homoseksualiteit een keer ter sprake. Peter zei dat hij me niet meer wilde kennen als ik zo was. Ik gaf hem helemaal gelijk, want ik was toen zelf nog overtuigd hetero. Het eerste jaar vloog om en het werd zomervakantie. Na 2 weken begon ik Peter te missen. Ik was gewoon zo blij dat ik voor het eerst iemand had met wie ik alles kon delen. En dacht toen ook helemaal niet dat het wel eens verliefdheid kon zijn. Het tweede jaar ging ook snel voorbij en ik kreeg zelfs weer een vriendin. Ik had daarvoor ook wel wat vriendinnetjes gehad. Maar verliefdheid had ik nooit echt gevoeld. Het was meer de drang om erbij te horen. Ik durfde het ook niet uit te maken, maar gelukkig maakte ze het zelf uit na 2 weken of zo. Wat was ik opgelucht, thuis schreef ik een brief waarin ik haar vertelde nooit verliefd geweest te zijn op haar. Ik zag haar als een goede vriend en meer niet. De laatste dag voor de vakantie vertelde ik Peter trots dat het uit was en dat ik blij was dat ze het had uitgemaakt omdat ik het zelf niet durfde. Het werd vakantie en ik miste Peter meer dan het jaar ervoor. Langzaam aan begon ik te vermoeden dat ik wel eens verliefd op Peter kon zijn. Maar dat kan toch niet… ik ben hetero.

Die zomer werd ik zelfs verliefd op een meisje, Sarah genaamd. Ik voelde voor het eerst vlinders in mijn buik. Ik was verliefd, en nog wel op een meisje ook. Mijn gevoelens voor Peter drukte ik weg.

Ik kwam voor het eerst in aanraking met homoseksuelen toen ik in augustus 1998 begon met mijn nieuwe weekendbaantje. Op de afdeling waar ik werkte liepen twee homo’s rond en ik merkte dat ze er zelf niet eens moeilijk over deden. Ze vertelden gewoon over hun plannen voor het weekend en over hun vriendjes. Ik werd er warm van toen ik de verhalen hoorde en besefte dat je ook als homo gelukkig kunt zijn.

Het was ergens eind oktober 1998 dat ik zelf voor het eerst echt besefte dat ik niet zo hetero was als ik altijd had gedacht. Ik deed op dat moment stage bij een groot bedrijf, zoals het wel vaker bij grote bedrijven gaat werd ik daar vrijwel aan mijn lot overgelaten. Ik had een grote kamer die ik samen met 2 HBO afstudeerders deelde. In het begin was ik erg ijverig met mijn opdracht bezig maar na een tijdje begon ik te beseffen dat niemand op mijn werk zat te wachten en besloot maar wat rustiger aan te doen. De rest van mijn tijd vulde ik op met het surfen over internet, bellen met Peter en het chatten op een chatbox. Ergens eind oktober kwam ik toevallig terecht op de comingout site van Anco. Tot dan toe had ik nog nooit gehoord van het woord comingout. Ik begon erg geintresseerd een verhaal te lezen. Ik kon het niet geloven wat ik daar in las. Het beschreef zo ongeveer mijn hele leventje, alles wat daar instond had ik ook gevoeld en meegemaakt. Maar.. Maar… ben ik dan homo? Tegelijk toen ik die vraag zo aan mezelf stelde brak er iets in me. Ik barste in tranen uit. Voor het eerst begreep ik een stukje van mezelf. Er werd opeens zoveel duidelijk voor me. Ik besloot de andere verhalen op een diskette te zetten en ze thuis verder te lezen. De avond die er op volgde heb ik tot diep in de nacht alle verhalen doorgelezen. Ik herkende in zoveel verhalen dingen van mijn zelf terug. Ik voelde me heel erg goed op dat moment. Ik ben Homo! het waren 3 kleine woordjes die ik op dat moment wel van de daken wilde schreeuwen. Maar tegelijk besefte ik me dat Nederland toch niet zo tolerant is als het lijkt. In de dagen die er op volgde deed ik niet veel anders dan het internet afstruinen naar informatie over homoseksualiteit en comingout verhalen. Ik begon te chatten op www.gay.nl. Het is daar een oversekste chatbox maar ik kwam er in contact met R. hij bood me een luisterend oor en dat betekende erg veel voor me. Ik kon voor het eerst met iemand over mijn gevoelens praten.

Maar ik had toch verkering met Sarah. Het maakte het erg moeilijk voor me maar ik kwam er achter dat het meer de vriendschap was die me gelukkig maakte met haar dan de werkelijke verliefdheid. Ik begon heel erg na te denken of ik wel echt homo was en of ik het me soms niet verbeelde. Mijn gedachten werden van links naar rechts gegooit. Ik was psychisch een wrak en dat begon zich te ontaarden door thuis enorm druk aanwezig te zijn. Ik had altijd het het hoogste woord en enorme ruzies, om de kleinste dingen, met mijn ouders. Op die manier wilde ik verhullen dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zat. Op 2 november nam ik een vrije dag op mijn stage en heb de hele dag nagedacht. ‘S avonds ben ik naar Sarah gegaan en heb het uitgemaakt. Ik vertelde dat ik niet zo verliefd meer was en dat we er beter nu mee konden stoppen dan dat we eventueel over een poos met ruzie uit elkaar zouden gaan. Sarah liep zelf ook met deze gedachten. Ik heb een week lang ’s avonds in mijn bed liggen huilen. Wat het precies was weet ik nog steeds niet maar het was een combinatie van alle factoren. Frustraties en vernederingen die ik jaren had opgespaard kwamen eropeens uit.

Een kleine week later maakte ik Peter via de mail duidelijk dat ik ik gevoelens had voor jongens. Het woord homo nam ik nog niet in de mond. Hij reageerde beter dan ik verwacht had en de zin “dan wil ik je niet meer kennen” bleek niet gemeend te zijn. We spraken er niet veel over maar die ene keer dat hij zei ook wel eens te twijfelen gaf me erg veel moed en zelfvertrouwen.

Het werd 1999, mijn goede voornemen was om dit jaar uit de kast te komen.

Enkele weken later vertelde ik Sarah de ware reden van mijn besluit om het uit te maken. We waren op de fiets onderweg naar haar huis want ik wilde haar thuis afzetten. Ik vroeg haar of ik haar kon vertrouwen en een geheim kon vertellen. Ze beloofde me dat ik alles tegen haar kon zeggen en dat ze niets zou doorvertellen. Ik zweeg. Het duurde nog zeker 10 minuten voordat ik er weer over begon. “Ik denk dat ik homo ben” Sarah :”Ow” ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Maar toch gaf het me steun, wat ik precies allemaal gezegd heb weet ik niet meer want het ging in een vlaag. De dag erop voelde ik me vreemd. Overal waar ik kwam dacht ik dat mensen me aanstaarden en dat iedereen “het” wist. Maar dat was onzin. Drie dagen later zag ik Sarah weer en gaf haar toen een enorm lange brief waarin ik mijn hele verhaal verteld heb. Eigenlijk is die brief de meest kloppende beschrijving van hoe alles gegaan is tot dat moment.

Ik kreeg geen reactie op de brief.

Ik zag Sarah wel regelmatig maar ze begon nooit over de brief. Totdat ik na een maand een brief terug kreeg. Die gaf me weer steun. Ik stond op het punt om mijn ouders alles te vertellen. Maar ik deed het niet. Ik durfde het niet. Toevalligerwijs kwam ik op de Chatbox R. weer tegen. In eerste instantie dacht hij dat ik hem niet meer kende maar ik kende hem maar al te goed. Juist hij had me zo enorm geholpen door alleen maar te luisteren naar mijn verhaal. Omdat ik graag met hem in het echt wilde praten ontmoette we elkaar begin april in een kroeg. We hebben een hele avond zitten kletsen over van alles en nog wat. Aan het einde van de avond ben ik met hem meegeweest naar zijn huis en maakte daar kennis met zijn vriend. Ik ging die avond in een soort van trance naar huis. Ik voelde me zo gelukkig en zag dat je als homo ook erg gelukkig kunt zijn.

Toch begon ik toen pas echt te twijfelen. Was dit echt wel wat ik de rest van mijn leven wilde. Door het leven gaan als homo? Was ik niet stiekem Biseksueel of toch gewoon hetero? ik wist het allemaal niet meer. Ik nam de makkelijkste weg en vertelde Sarah dat ik eruit was en dat ik nog steeds erg verliefd op haar was. Iets wat ik eigenlijk niet was maar door weer de hetero te gaan spelen zouden mijn gevoelens weer verdwijnen, dacht ik. Sarah was vastberaden en zei niets meer voor me te kunnen voelen. Achterafgezien gelukkig want als ze bij me terug was gekomen was ik nu waarschijnlijk nog steeds de hetero aan het spelen.

Mijn gevoelens voor Peter werden steeds sterker en ik besefte dat ik eigenlijk al 3 jaar lang verliefd was op hem. Ik kon er niet veel mee doen en wilde er ook niets mee doen want Peter is die goede vriend die ik al jaren eerder had willen hebben. In het half jaar wat hier op volgde heb ik me niet echt meer zo bezig gehouden met het zoeken naar wie ik nu werkelijk ben. Eerst had ik heel erg de behoefte om precies te weten hoe het met me zat. Alleen in die periode maakte ik me er helemaal niet druk om en genoot gewoon van allerlei leuke dingen die het leven nog meer te bieden heeft. Voor die tijd vond ik dat ik zelf eens de knoop door moest hakken. Wat ben je nu Koen, homo of bi? dat vroeg ik me toen regelmatig af. Maar juist tijdens die periode had ik die behoefte helemaal niet. Ik was gewoon bezig met mijn leventje en vond het niet zo belangrijk wat anderen van me dachten of in welk hokje ik paste. Gedurende die 6 maanden kreeg ik eindelijk wat meer rust in mezelf. Dit duurde tot eind oktober.

Op 25 oktober 1999 had ik een heftige ruzie met mijn ouders. Die ruzie was voor mij de aanzet om nu eindelijk alles aan mijn ouders te vertellen. Ik had al zo vaak op het punt te staan mijn ouders het te vertellen. Maar keer op keer stelde ik het uit of vond ik het moment er niet geschikt voor. Maar die avond wilde ik eindelijk mijn ouders alles uitleggen. Ik wilde me niet anders voor doen dan ik was. Ik was het zat om verstoppertje te spelen. De onderstaande brief heb ik toen op 26 oktober ’s ochtends vroeg op de tafel in de woonkamer gelegd.

Beste Pap en Mam,

Ik schrijf deze brief omdat ik jullie het een en ander wil proberen uit te leggen. Ik doe dit via deze brief want als ik wil praten krijgen we toch alleen maar ruzie.

Ik wil allereerst mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag van de laatste jaren. Want hier is indirect een reden voor die ik jullie in deze brief wil proberen duidelijk te maken. Ik heb jullie nooit willen kwetsen of vernederen, maar ik kon mezelf niet meer zijn en ik kropte alles zelf op waardoor ik dit af begon te reageren op jullie. Ik heb het ook nooit zover willen laten komen en jullie alles veel eerder willen uitleggen. Alleen heb ik dit nooit gedurfd omdat ik bang was voor jullie reactie. Ik loop al zeker een jaar rond met de gedachte het jullie allemaal te vertellen. Keer op keer bedenk ik me echter en besluit het maar niet te zeggen. Ik werd hier gewoon radeloos van. Daarom heb ik ook juist nu besloten deze brief te schrijven omdat ik zelf begin in te zien dat het zo niet langer door kan gaan. Het doet mezelf ook erg veel verdriet te zien dat ik de sfeer verpest in huis. Dit is nooit mijn bedoeling geweest. Ik wil ook graag dat jullie trots op me kunnen zijn en dat ik normaal met jullie kan omgaan. Maar dit kan niet zolang ik mezelf niet kan zijn.
Elke dag een leugen na leugen en opgekropte gevoelens. Ik wil zo graag mezelf kunnen zijn. Ik weet dat ik het verdriet wat ik jullie heb aangedaan niet kan goed maken.
Toen ik een jaar of 13 was merkte ik voor het eerst dat ik niet naar meisjes keek zoals de meeste jongens maar dat ik jongens juist veel interessanter vond. Ik schrok hier zelf wel van en heb die gevoelens toen ook snel weggedrukt. Maar toen ik 15 was begon ik me steeds meer te realiseren dat ik anders was dan de rest. Alleen stelde ik me toen gerust met het feit dat ik wel eens een vriendinnetje had gehad. Zo ging het een tijdje door maar min of meer begon ik me anders te gedragen. Ik stelde me eigen erg hetero op om zo mijn gevoelens maar te kunnen verdrukken. Sindsdien ben ik me thuis ook erg anders gaan gedragen en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Maar ik wilde mijn gevoelens wegdrukken en deed dit door erg nadrukkelijk aanwezig te zijn. Maar hoe harder ik die gevoelens weg wilde drukken hoe hardnekkiger mijn standpunt werd. Dit alles bleef toen een hele tijd door mijn hoofd heen spoken. Toen ontmoette ik Sarah ik merkte dat ze mij wel leuk vond. De eerste maand vond ik het hartstikke leuk, ik was verliefd en nog wel op een meisje ook. Maar na een tijdje kwam ik erachter dat ik mezelf hoe langer hoe meer voor de gek aan het houden was. Dat was tijdens mijn stage. Omdat ik regelmatig tijd over had was ik veel op internet en daar kwam ik in contact met leeftijdsgenoten met dezelfde gevoelens. Ik herkende veel van mezelf terug in hun verhalen en dat gaf me enorm veel steun. Toen zag ik ook in dat ik al tijden bezig was mezelf voor de gek te houden. Ik kwam erachter dat ik homo ben! Op dat moment was ik heel erg blij. Ik voelde me enorm opgelucht en wilde het wel van de daken willen schreeuwen. Maar tegelijkertijd besefte ik dat niet iedereen zo tolerant is. Ik nam een besluit en besloot het uit te maken met Sarah Op dat moment heb ik haar de ware reden niet verteld omdat ik niet wist hoe ze zou reageren. Ik liep er dus nog steeds alleen mee rond, terwijl ik echt heel blij was dat ik er eindelijk uit was. Peter is toen de eerste geweest aan wie ik ‘het’ verteld heb. Hij reageerde echt heel tof en dat was een enorme steun voor me. Een paar weken later vertelde ik alles ook aan Sarah Ze reageerde wel een beetje verbaasd maar ze was enorm blij voor me en vond het ook fijn dat ik het haar vertelde. Dat gaf me veel moed en die kon ik wel gebruiken. Steeds meer moest ik verstoppertje gaan spelen om niet te laten zien wie ik werkelijk ben.
Ik kwam toen in contact met een jongen die ik al vaker had gesproken via internet. Ik wilde graag een keer met hem praten en dit heb ik toen voorgesteld. In april hebben we in eindhoven in een cafeetje afgesproken. We hebben de hele avond zitten kletsen en ik ging enorm opgelucht naar huis. Ik zag dat je heel erg gelukkig kan zijn als homo. Alleen krijgt iedereen altijd een vertekend beeld door de media.
Sindsdien ben ik me ook erg bezig gaan houden met mijn Coming Out (zo noemen ze de periode waarin je ervoor uitkomt dat je homo bent). Dag en nacht vroeg ik me af hoe ik jullie dit moest vertellen. Ik besefte dat dit steeds moeilijker voor me werd omdat ik steeds vaker ruzie met jullie had om onbenullige dingen. Zeker na vanavond ben ik tot de conclusie gekomen dat het zo niet langer kan en daarom wil ik het jullie uitleggen. Daarom heb ik vanavond een besluit genomen wat voor mij een belangrijke stap zal zijn in mijn leven. Deze brief!

Jullie weten ook dat ik al langer droom van naar het buitenland gaan. Ik begrijp jullie standpunt heel goed. Jullie zijn bang dat ik niet meer zal gaan studeren als ik eenmaal een jaar er tussen uit ben geweest. Maar ik denk zelf dat dit tussenjaar juist heel erg goed voor me zal zijn. Allereerst wil ik niet dezelfde fout maken als 4 jaar geleden door zo maar in het wilde weg een opleiding te kiezen waar ik spijt van krijg. Want als ik nu overhaast een vervolgopleiding kies dan schiet ik daar helemaal niets mee op. Ik weet dat jullie het echt geen goed plan vinden dat ik een jaar weg wil. Maar bekijk het alstjeblieft eens uit mijn standpunt. Ik weet zeker dat het voor mezelf enorm fijn zal zijn. Dan kan ik rustig nadenken over wat voor studie ik graag zou willen gaan doen en ik zal er ook een stuk meer volwassen door worden.

Ik begrijp goed dat deze brief voor jullie een schok is. Maar ik ben zelf enorm blij dat dit er allemaal uit is. Ik wil jullie ook de tijd geven om dit allemaal te accepteren. Ik snap dat het niet makkelijk is en ik heb er zelf ook een hele poos overgedaan om het te accepteren. Maar ik hoop wel dat jullie me nu niet opeens anders gaan behandelen. Ik blijf nog steeds dezelfde Koen.
Ik zal mijn best ervoor doen om de boel thuis niet meer te verzieken, dit zal ook erg moeilijk voor mij zijn omdat ik het de laatste jaren bijna normaal ben gaan vinden.

Begrijp me goed Pap en Mam,

Ik heb er zelf geen moeite mee en hoop dat jullie dat ook niet zullen hebben.
Ik hou ontzettend veel van jullie ook al heb ik dit niet laten merken.

Koen

( opmerking bij de brief : In de brief heb ik de periode van het beseffen dat ik homo was iets aangepast. Dit heb ik toen bewust gedaan. Ten eerste wilde ik mijn ouders ook duidelijk het idee geven dat ik het 100% zeker wist. Wat toen eigenlijk niet helemaal het geval was. Ik was er voor mezelf nog steeds niet uit of ik homo dan wel bi was. En ten tweede wilde ik niet vertellen dat ik op de middelbareschool zo was gepest. )

Die dag heb ik me de hele dag niet kunnen concentreren op school. De hele tijd was ik met mijn gedachten bij wat komen zou. Hoe zouden mijn ouders reageren? Hadden ze de brief al wel gevonden? Toch ging ik met een heel opgetogen gevoel naar huis. Ik wist dat ik even door een zure appel heen zou moeten bijten maar daarna zou het een hele opluchting voor me zijn. Toen ik in de middag thuis kwam was mijn moeder alleen thuis. Ze had tranen in haar ogen en kwam naar me toe gelopen. Het eerste wat ze vroeg was : “het is toch geen flauw grapje van je?”. “Nee mam, alles klopt”, ik sloeg mijn armen om haar heen. We wisten niets te zeggen. “Als je maar weet dat je voor ons nog steeds dezelde Koen blijft ” ik: “ja, mam” “we praten er vanavond wel verder over als papa thuis is.” ik:” ok”.
Dit was in ieder geval al een hele opluchting voor me. Die avond ging ik bij mijn broer en zijn vriendin eten. Ik heb ze toen nog niets verteld. Rond 10 uur kwam ik thuis. De eerste reactie van mijn vader was : “Waar heb je zulke mooie brieven leren schrijven?” Voor mij was het ijs gebroken. We hebben de rest van de avond over van alles gepraat. Het luchtte me zo erg op.
Eindelijk.. eindelijk had ik gedaan wat ik zolang wilde, mijn ouders “het” vertellen.

In de tijd daarna hebben we er niet veel meer over gepraat. Dit komt vooral door mij omdat ik de behoefte er niet aan had. Maar ik heb nog nooit zo’n fijne tijd thuis gehad als sindsdien. De rust was in me teruggekeerd. Langzaam aan begon ik ook wat hints af te geven aan enkele goede vrienden/innen. Niet direct, maar voor mij was het al een zet in de goede richting. Ik heb er gewoon weg geen behoefte aan om iedereen te vertellen dat ik homo ben. Dan zou ik het als een bekenning gaan zien en dat is wel het laatste wat ik wil. Een aantal mensen heb ik het wel persoonlijk verteld omdat ik vond dat ze het gewoon moeten weten.
Ik ben nu begonnen met een nieuwe studie en zit op kamers. Hier ben ik eigenlijk opnieuw begonnen met mijn leventje. Het is niet zo dat ik iedereen meteen vertel wie ik werkelijk ben. Maar verstoppertje spelen doe ik allang niet meer. Als het ter sprake komt dan vertel ik het.

Koen