Het verhaal van Pepijn

Ik heb het altijd moeilijk gevonden “het” tegen iedereen te vertellen. En nu gaat dat allemaal gemakkelijk, maar met het schrijven van dit coming-out verhaal is het net of ik al die moeilijke momenten weer meemaak!

Vroeger op de Mavo stond ik er nooit bij stil dat ik meer naar jongens keek dan naar meisjes. Toen interesseerde mij dat niet zo. Ik was een vrij rustige jongen, stond altijd tussen de meisjes, ik vond het allemaal wel oke zo! De meisjes vonden mij altijd wel aardig en leuk, ik ben nooit verliefd geworden op een van de meisjes. Volgens mij ben ik nog nooit verliefd geweest op een meisje.

Pepijn
Het begon allemaal te spelen in de derde klas van de Mavo, er zat een nieuwe jongen in de klas. En natuurlijk moest die jongen weer naast mij komen zitten. Rob was zijn naam, het klikte meteen. We deden alles samen, gingen zelfs met elkaar stappen. Hij woonden iets verder van school… in een ander dorp, dus bleef hij regelmatig slapen.
En de eerste nacht was voor mij al een soort van bevestiging dat ik homoseksueel was. We kregen het die nacht over meisjes, sex etc. Toen kwam Rob met de vraag of ik iets durfde te doen met een jongen, waarop ik gelijk “ja” antwoordde. Ik dacht er niet eens bij na. Deze nacht herhaalde zich nog vaak, op de meest vreemde plekken deden we het met elkaar. Van Rob heb ik ook mijn eerste zoen en tongzoen gehad.
Op school waren we goede vrienden en lieten we niet merken dat we wat met elkaar hadden. Volgens mij heeft niemand ook wat gemerkt.

Na de examenklas zagen Rob en ik elkaar nog nauwelijks, we zijn elkaar eigenlijk uit het oog verloren.
Toen ik in Breda ging studeren werd ik volgens mij een volwassen jongen. De liefde, sex en alle andere dingen die daar mee te maken kregen waren nu voor mij ineens wel belangrijk. Ook kreeg ik een bijbaantje bij de lokale radio, ik leerde daar Maurice kennen, die kreeg het voor elkaar mij uit mijn schelp te krijgen. Het was de eerste jongen tegen wie ik vertelde meer iets voor jongens te voelen dan voor meisjes. Hij schrok heel even maar accepteerde het wel.
Maurice was 24 jaar, had een eigen huis, auto en baan. Hij nam me overal mee naar toe, we deden alles samen. Voor het eerst in mijn leven was ik verliefd op een jongen, een hetro-jongen nog wel!! Dom natuurlijk, en ik kon maar niet begrijpen dat hij niet verliefd op mij was…….hij was toch zo lief voor me? Ik heb het hem wel verteld, hij vond het niet erg.
Nachten lang huilde ik om het verdriet, elke dag belde ik hem wel tien keer op…….ik snapte het niet dat mijn liefde onbeantwoord was. Voor Maurice werd het teveel, hij nam me mee naar een goede vriend van hem, Albert, 38 jaar ook homo en ik vertelde hem het hele verhaal, hij scheen me te begrijpen.

Na dat bezoek aan Albert, ben ik daar kind aan huis geworden. Hij is nu een soort grote broer. Alles wat me dwars zit of als ik iets niet kan plaatsen vertel ik aan hem. Hij praat en praat en geeft een goed advies voor wat ik er mee aan moet. Albert liet me pas echt kennis maken met de homo-wereld. Wat moet je doen en laten, alles vertelde hij mij over ontmoetingsplaatsen, de gay-krant, cafe’s en het COC. Door Albert kreeg ik ook een stukje kracht om “het” aan mensen te vertellen zonder mij daar schuldig voor te voelen. Met als gevolg dat ik het aan iedereen op school vertelde, al mijn vrienden kwamen “het” te weten. Iedereen reageerde positief, niemand wees me af of plaatste me in een appart “hokje”. Ik had een stuk overwonnen……….maar hoe vertel ik het mijn ouders?
Volgens Albert is er nooit een goed moment om het je ouders te vertellen, ze zullen altijd schrikken. Ik werd bang en wilde daar voorlopig nog mee wachten!

Op school moest ik een werkstuk maken over je beste vrienden…..en waarom betekende ze zoveel voor mij? Ik schreef natuurlijk over Maurice en Albert. Zonder enkel probleem schreef ik over mijn homo-seksualiteit.
Wat ik niet in de gaten had, was dat ik het werkstuk op mijn bureau liet liggen met het gevolg dat mijn moeder het vond.
‘ s avonds kwam ze naast me zitten en vroeg mij of ik het erg vond als mijn broertje thuis zou komen met een vriendje. Ik werd stil en gaf een bescheiden antwoord. Ze pakte een stuk papier uit haar broekzak, het was een gedeelte van mijn werkstuk. “Je valt op jongens he?” was haar eerst volgende vraag. Ik barste in tranen uit. M’n moeder trooste mij. Samen spraken we af “het” voorlopig niet tegen mijn vader te vertellen.

Maar de volgende ochtend zat ik aan tafel, mijn vader keek me even aan met tranen in zijn ogen, hij zei verder niks, nog niet eens goedemorgen. Ik was ten einde raad, anderhalve week heeft hij mij niet aangekeken.
Ik ging door een hel!!!! Op school zat ik midden in de les te huilen. Mijn vader stuurde me zelfs naar de dokter om “het” eruit te halen. De dokter zei dat er met mij niks aan de hand was en dat mijn vader maar langs moest komen. Naar die anderhalve week kwam hij naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Samen hebben we gehuild en gepraat…….

De klassementor vond het verstandig dat ik in kontakt kwam met ander homojongeren. Dankzij haar leerde ik Rogier van het COC in Breda kennen. Hij vertelde mij dat hij wilde starten met een gespreksgroep en of ik ook mee wilde doen. Dat heb ik gedaan en maar goed ook, het gaf mij de verdere bevestiging niet bang te zijn voor mijn seksuele geaardheid. Daardoor sta ik nu een stuk sterker in mijn schoenen.

De groepsleden uit die gespreksgroep zie ik helaas niet meer, de groep was niet echt hecht te noemen.

Met school ben ik gestopt en ik heb nu de kans gekregen full-time als DJ en reclameverkoper voor een radiostation te werken. Dat bevalt me uitstekend en ik voel me er echt thuis.
En het leuke is… mijn vader is eigenaar… we zijn daardoor dichter tot elkaar gekomen.

En dan nog een vriendje…….
In totaal heb ik me drie keer aan dezelfde steen gestoten en ben ik drie keer gigantisch verliefd geworden op een heterojongen. Daarna heb ik drie advertenties op internet geplaatst en ben ik gaan zoeken naar een vriendje. Dat doe ik dus nooit meer, je leert heel veel andere homo’s kennen, maar als je gaat zoeken zal dat niet altijd lukken. Mijn droomprins op het witte paard komt nog wel een keer voorbij.

Mijn ouders, familieleden, collega’s en vrienden hebben “het” volledig geaccepteerd. Ik mag zelfs m’n vriendje meenemen naar huis om hem aan mijn ouders voor te stellen, dat heb ik met mijn ouders afgesproken.

Zoek altijd een vertrouwenspersoon op waar je goed mee kunt praten en accepteer eerst voor jezelf dat je zo bent en doe wat je gevoel je zegt en denk daarbij nuchter na!
Daarna komt de rest…

Ik ben nu 20 jaar en bij dat alles zo is gelopen… er zijn jongens van mijn leeftijd die het tegen niemand durven te vertellen en geloof mij: vrij zijn in wat je bent is het mooiste wat er is!

Pepijn
Augustus 1999