Het verhaal van Raymond

Dus op een bar-avond op de vereniging had ik al wat biertje op, we staan samen buiten, en hij begint over mijn emailtje en vraagt wat ik te vertellen had…

Ikzelf ben er op het moment dat ik dit intik op mijn oude notebookje net 3 maanden achter dat ik op jongens val. Nou, erachter is niet het juiste woord. Eigenlijk wist ik al een aardige tijd dat ik veel makkelijker wat voor jongens voelde dan voor meisjes. Maar 3 maanden geleden, vlak voor mijn 19e verjaardag, sprak ik met een van mijn beste vrienden uit Australie op het Internet. Iets dat we toen zelfs al op een bijna dagelijkse basis deden. Lekker chatten. Op een gegeven moment werd hij heel serieus. Serieuzer dan ik hem ooit gehoord had. We konden elkaar echt heel goed, en dan zie je het aan de woordkeuze hoe iemand zich voelt, wat zijn houding is. Deze keer kwam die boodschap heel erg duidelijk over, en ik hield me dus maar in met daar een grap over maken. Wat maar goed was ook. Hij zei dat hij mij wat moest vertellen. Iets dat hij eigenlijk al een tijd geleden had moeten vertellen vond ‘ie. Hij begint met heel veel moeite te vertellen dat ik niet moet schrikken, dat hij me niet kwijt wil raken, en ik realiseer me dat hij ergens echt heel erg mee zat. Dus ik vertel hem dat hij mij alles kan vertellen, en dat er niets is dat tussen onze vriendschap kan komen. Ik was toen misschien net 1 of 2 weken aan het realiseren dat ik hem steeds leuker en leuker begon te vinden, meer dan ik eigenlijk zou moeten. Voor mijzelf had ik heel veel moeite met het accepteren van gevoelens voor een andere jongen. Het was niet de eerste keer, maar wel sterker dan het ooit eerder was geweest. Maar ik keek dus wel uit dat er niks tussen ons in kwam, als iemand zo’n goede vriend is, dan kijk je wel uit dat er niks tussen jou en hem komt. Zo zag ik het in ieder geval.
Er begon bij mij onderhand een lampje branden, maar probeerde mijzelf wijs te maken dat ik het volledig mis had. Maar ja, net zoals met de meeste andere dingen die je jezelf wijs maakt, meestal heb je het dan mis. Nu dus ook. Met veel moeite vertelde hij me dat hij wel eens meer voelde of deed met jongens dan onder een gewone vriendschap viel. Nog steeds dacht ik, okay, dat kan, dat heb ik ook wel eens gehad, dat betekent helemaal niks. En dat zei ik ook tegen hem. Maar hij vond dat hij het dan maar heel duidelijk moest zeggen en vertelde me dat hij eigenlijk alleen maar iets voor jongens voelde. Okay, hij had wel eens wat met meiden gehad en gedaan, maar dat was het net niet. Maar bij sommige jongens… Toen begon ik mij zelf ook wat te realiseren. Ik begon mijzelf te herkennen. Maar dat wou ik helemaal niet. Ik raakte volledig in de war. Hier was deze jongen, die mij vertelde dat hij voor de jongens ging, en ik begreep wat hij bedoelde. Maar wou dat helemaal niet. Goed, ik kon nog wel iemand die ik net had leren kennen die ook homo was, en dat was (en is) een hartstikke aardige jongen, kon ik het prima mee vinden. Hij was op dat moment ook online, en omdat ik bang was David zijn gevoelens te kwetsen, vroeg ik hem om raad. Ik legde uit hoe ik mij voelde. En hij praatte op mij in totdat ik mij realiseerde dat ik niet moest liegen over mijn gevoelens. Niet tegenover mijzelf, en zeker niet tegenover David. Dus ik weer terug naar David, die wou nu toch wel weten hoe ik mij voelde. Wat mijn reactie was. Dus ik schraap al mijn moed bij elkaar en zeg tegen hem dat ik hem dan ook maar wat moet vertellen. Ik zoek naar woorden om het een beetje te verzachtten, maar vind er geen. Dus ik vraag of ik het er maar gewoon uit mag gooien. Hij zegt okay, en ik vertel hem dat ik mij net zo voel, maar dat ik daar nu pas net achter kom. Even waren we beiden stil. Toen kreeg ik als antwoord dat hij zooo blij was te horen dat ik wist wat hij bedoelde. En voor ik het zelf wist vertelde ik hem dat ik de afgelopen 2 weken steeds meer voor hem was gaan voelen. En na weer even nadenken bekend hij dat hij hetzelfde voor mij voelde, maar bang was dat ik dat niet aan zou kunnen, en hij wou mij niet als vriend verliezen. We hebben de rest van de dag over Internet zitten kletsen. We begonnen te bellen, te schrijven, te mailen, te faxen. Werkelijk alle manieren om maar contact te houden. Het raakte echt ‘aan’ en we hebben een fantastische tijd gehad. We begonnen ons na een tijdje echter te realiseren dat de afstand tussen ons tweeen wel erg groot was, dus na een heel lang gesprek hebben we een andere wending aan onze relatie gegeven. We houden nog steeds van elkaar, daar kan je nou eenmaal niks aan doen, maar we bouwen nu ons eigen leven op, in ons eigen land, en wie weet wat de toekomst nog voor mogelijkheden bied.

Zo had ik dus mijn eigen comingout. En gelijk ook tegen over twee van mijn vrienden. Maar hoe nu verder. Een tijdje had ik het heel moeilijk met mijzelf. Ik voelde alsof mijn hele leven op zijn kop werd gezet, en dat het allemaal mijn eigen schuld was. Alsof je aan de waarheid schuld kan dragen. Goed, dat weet ik nu, maar toen niet. Ik nam het mijzelf erg kwalijk dat ik het nou weer precies op zo’n onmogelijk moment (examens) zoveel extra moeilijk moest maken. Het ging een tijdje even heel slecht met me, ik deed wel een paar stomme dingen, maar tijdens de laatste realiseerde ik me dat dat het moment was voor een keuze. Of ik accepteerde het, en in plaats van het tegen te werken en weg te moffelen zou ik het een deel van mijn leven maken, of ik ging heel hard de verkeerde kant op en wie weet hoe het dan nu met mij ging. Toen ik die keuze heb gemaakt besloot ik meteen dat er een aantal personen waren die ik het in ieder geval wou vertellen. Altijd probeerde ik al mijn probleempjes zelf op te lossen, of op te kroppen, maar deze keer kon dat niet. Hier had ik wat hulp bij nodig. Na enige dagen moed verzamelen en verliezen vertelde ik het mijn moeder, met een kop zo rood als een kreeft. Ik vertelde haar dat ik ‘er wat moest vertellen, iets dat mij heel veel moeite kostte, ook al was dat waarschijnlijk helemaal niet nodig. Kortom, ik probeerde het uit te stellen. Dus ik kijk ‘er in de ogen en vertel dat ik meer voor jongens ben gaan voelen dan voor meiden. Veel meer. Ik kon niet ronduit zeggen, mam, ik ben homo. Dat kost me nog steeds veel moeite. Maar ze begreep me. We hadden het er even over, en ze zei eerlijk dat ze niet wist wat te denken of niet wist hoe dit te begrijpen, maar dat ze het prima vond als dit was wat mij gelukkig maakte. En toen zat ik nog met het probleem over hoe ik dit aan mijn vader moest vertellen. Hij is een geweldige vader, en dat wist ik, maar over erg gevoelige liggende zaken praatten we eigenlijk nooit. En door al de zenuwen die ik al had verwachtte ik het ergste. Mijn moeder bood gelukkig aan het aan hem te vertellen. Iets als dit zou ze toch niet tegen hem geheim kunnen houden. Dat had ik ook niet van haar verwacht, ze is tenslotte met hem getrouwd. En een paar dagen later stond ik op het punt te gaan trainen en toen vertelde ze me dat ze met mijn vader had gepraat. Hij was erbij en vertelde mij dat hij eigenlijk al zoiets had verwacht. Nou, dat had ik dus in ieder geval niet verwacht. Hij was er heel rustig onder, en vertelde me over een collega/vriend die hij had gehad die ook homo was. En dat dat een van de beste collega’s was die hij ooit had gehad, daar was die heel goede vrienden mee. Dat was zijn manier denk ik om te laten weten hoe hij over homo’s dacht. Op een goede manier gelukkig, maar dat had ik ook wel verwacht. Ik wist alleen niet hoe hij er op zou reageren als hij er achter kwam dat ik ook voor de jongens ging. Heel goed. Mijn beide ouders zijn schatten van mensen, en ik ben er heel gelukkig mee dat ze zo reageerden. Mocht je zelf ook het ergste van je ouders verwachtten, geloof mij maar, dat dacht ik ook, en het liep beter af dan ik ooit had durven hopen.

Toen was er nog 1 iemand aan wie ik vond dat ik het moest vertellen. Mijn beste vriend. Ik vertel hem altijd alles, en hij verteld mij ook altijd alles. Altijd als ik ergens mee zit, dan kan ik bij hem terecht, en andersom ook. We hadden al de gewoonte opgebouwd om tot s’avonds laat over het leven en de liefde te praten, en ik kon moeilijk tegen hem gaan liegen. Trouwens, ik was bang dat ik misschien wel eens in een moeilijke situatie terecht kon komen als een gesprek misschien iets te intiem werd, en op zo’n moment kan je niet gaan zeggen, he jongen, leuk dat je me dit verteld, maar ik ben homo, dus kijk een beetje uit met hoe ver je gaat. Dat kan niet. Dus ik had hem een emailtje gestuurd dat ik hem wat moest vertellen. Iets dat erg persoonlijk was, en dat ik het hem wou vertellen zodra we eens alleen waren. Ook had ik er bij gezet dat als ik er niet zelf over begon, dat hij er dan maar naar moest vragen, dan had ik waarschijnlijk een duwtje de goede kant op nodig. Dus op een bar-avond op de vereniging had ik al wat biertje op, we staan samen buiten, en hij begint over mijn emailtje en vraagt wat ik te vertellen had. Ik was al aardig gewend om wat te drinken, en kon mijzelf goed genoeg dat ik moest uitkijken met hoe ik dingen zei als ik al wat onder invloed was. Dus ik kon het hem niet zeggen, en vertelde hem daarentegen iets anders.
De volgende dag hadden we samen getrained, en vlak voor we weggingen vertelde ik hem dat hij de avond ervoor een foutje had gemaakt. Dat hij geen persoonlijke dingen moest vragen als ik onder invloed was, omdat hij dan niet de juiste antwoorden uit me krijgt, of helemaal niks. En ik vertel hem dus dat nu ik helder ben wel bereid ben hem te vertellen wat mij dwars zat. En ik vertel hem dat ik steeds meer voor jongens ben gaan voelen, en zelfs een vriend had gekregen. Hij was daar vrij cool over, iets te cool naar mijn idee. Maar toen ik hem een paar dagen later zag was hij er helemaal okay mee. We hebben me toch een lol gehad tijdens het trainen. Hij keek naar de meiden, ik keek naar de jongens, en soms zagen we iets dat de ander wel leuk zou vinden en wezen we het elkaar aan. Dat was een enorme opluchting voor mij, want zoals ik al eerder zei, vrienden zijn heel belangrijk voor me. Zeker hij omdat hij me al met zoveel had geholpen. Dus mocht je dit ooit eens lezen, bedankt.

Veel meer heb ik nog niet aan mijn comingout gedaan. Wel aan het homo-zijn. Waar ik woon is er weinig te ondernemen, het enigste wat ik kon vinden was de stichting De Kringen. Een organisatie die door het hele land (kleine) groepsbijeenkomsten houd tussen hojos. Om gezellig te praten over van alles en nog wat. Soms eens gezellig met het hele ploegje uitgaan. Gewoon, een extra vriendenkring, maar dan met vrienden die ook echt begrijpen wat voor iemand je bent, en hoe je je voelt. Ik voelde dat ik zoiets heel erg hard nodig had. Maar daarvoor moest ik iemand bellen die daarover ging, en daarna natuurlijk tegenover een hele groep jongens uitkomen voor het feit dat ik homo ben. Dat joeg me wel wat angst aan. Na een paar weken aarzelen besloot ik de knoop door te hakken en te bellen. Ik heb de telefoon wel tien keer opgepakt en opgehangen voordat ik echt belde. Ik kreeg een aardige jongen aan de telefoon, die meteen heel enthousiast uitlegde wat Stichting de Kringen precies was. Het klonk echt precies als wat ik zocht, en we maakten een afspraak voor een soort informeel intake-gesprek. Gewoon eens even kennis maken, uitleggen hoe alles in zijn werking ging, kijken of ik er wel een beetje tussen zou passen. Dat verliep heel goed. En het luchtte mij ook meteen al enorm op dat ik gewoon eens met iemand kon praten over hoe ik me voelde, en me ook nog eens redelijk begreep. Het was een heel gezellige avond, en ik hoop nu snel wat te horen over wanneer de eerste bijeenkomst is, wat voor mij meteen weer een stap de goede kant op zal zijn.

Een comingout is volgens mij iets waar je je hele leven mee bezig bent. Maakt niet uit wanneer je eraan begint. Maar alleen de eerste tijd is echt moeilijk. Het is niet zo dat ik van de daken schreeuw van “he jongens, ik ben homo, wat vind je ervan!” Dat zou net zo onzinnig zijn als wanneer mijn vrienden zouden gaan roepen dat ze hetero zijn. Maar ik probeer er geen geheim van te maken. Vragen ze me er naar, dan zal ik het eerlijk vertellen, komen ze er op zich zelf achter, ook goed. Maar dat is hun zaak. Ik hoop alleen maar dat niemand er een punt van maakt, en dat ik op een gegeven moment de ‘ware jacob’ leer kennen.

Raymond 1999 Lelystad