Het verhaal van Robert - Coming Out Zone

Altijd heeft ze gehoopt dat homoseksualiteit haar deur zou passeren, maar nu het eenmaal toch binnen is gekomen zal ze ermee om moeten leren gaan.

1 Mei 2001 – Mijn eigen coming out verhaal

Ik behoor dus tot de groep lieve en zachtaardige jongens die zichzelf te lang voor de gek heeft gehouden. Al heel erg lang weet ik van mijzelf dat ik jongens veel leuker vind dan meisjes. Af en toe vraag ik mijzelf wel eens af hoe het heeft kunnen ontstaan. Zit het in de genen, is het een samenloop van omstandigheden geweest in mijn jeugd of is het toch de manier van opvoeding geweest?

Al met al denk ik dat het overgrote deel te maken heeft met een heftig pestverleden op de basisschool. Veel meisjes keken niet naar mij om en heb dan ook weinig tot geen vriendinnetjes gehad. En dan van de basisschool naar de grote school. Eerst een jaar brugklas en dan naar de 2e klas van het V.W.O. Ik was toen ongeveer 14 jaar. Voor zover ik mij kan herinneren zijn daar de heftigere gevoelens voor jongens begonnen. Het is nu eenmaal de leeftijd waar je jezelf steeds meer leert kennen (ook op seksueel vlak) en waarbij klasgenootjes de ene verkering na de andere hadden. En ik…tja…ik bleef al die tijd “single”. In die periode begonnen ook de fantasieën die tot de dag van vandaag nog steeds niet zijn gestopt.

Echt heel erg veel kan ik mij niet herinneren van het gevoel dat ik toen had. Onbewust weggestopt, half geaccepteerd met het idee dat ik later misschien wel eens meisjes heel erg leuk kon gaan vinden. Een puber ben ik in die tijd wel geweest, maar toch heb ik mij altijd volwassener gevoeld en gedragen dan welk klasgenootje dan ook. Omdat ik weinig bezig was met liefde, denk ik dat dat ook een reden is dat ik probleemloos het VWO ben doorgestroomd.

Na het VWO ben ik HTS (Telecommunicatie) gaan studeren. Tja, wat jongens betreft natuurlijk wel een goede keuze, al was dat uiteraard niet de reden van de studie. Jongens volop en ook daar zaten hele leuke bij! Achteraf heb ik daar toch ook wel een fantastische tijd gehad, maar het lukte mij niet om buiten schooltijd ook contact te leggen met studiegenoten. Zou het de angst geweest zijn? Angst dat het toch niet meer goed zou komen en ik daadwerkelijk alleen maar op jongens val?

Ook in de HTS periode heb ik alles wat mijn gevoelens betreft maar met rust gelaten en heb ik me verder in de studie gestort. Vier jaar later was ik daar ook weer probleemloos doorheen gekomen en daar sta je dan… als afgestudeerde in de grote mensen wereld waarin je moet gaan werken en het definitieve verzelfstandigingsproces gaat beginnen.

Pas na mijn studie ben ik mij meer met het internet bezig gaan houden. Nieuwsgierig ga je uiteindelijk toch eens op zoek naar de nodige erotische sites. Daar schrok ik enorm van de gigantische opwinding van al dan niet geheel ontblote jongens. Steeds meer puzzelstukjes vielen op z’n plek en het leverde een dusdanige bevestiging op dat ik voor mijzelf eindelijk heb geaccepteerd dat ik homoseksueel ben en dat dat niet meer zal veranderen. Ik was toen ongeveer 22 jaar (totaal 8 jaar later dus!!!).

En dan… vraag je je af hoe er verder mee om te gaan. Jarenlang heb ik mij laten leven door anderen. Bij alles wat ik deed vroeg ik mijzelf af “Wat zou hij/zij ervan vinden?”. En als je je op zo’n manier laat leven, dan durf je jezelf echt niet de vraag te stellen wat iemand van je zal vinden als je op jongens valt. Jaren heeft het mij gekost om van deze levenswijze af te stappen, zelfverzekerder te worden en datgene te doen waar ik zelf zin in heb. In de tussentijd speelt zich het tweede dilemma af: de media! Al die aandacht aldaar aan de extreme homoseksualiteit, dat ik mijzelf af vroeg waarom men zo doet. Bij elk beeld dat je ziet denk je aan alle andere mensen die dat zien en daarbij de nodige vooroordelen kweken. Vooroordelen die ik zelf ook had, terwijl ik voor mijzelf toch wel beter wist. In die tijd heb ik genoten van een fragment uit het programma “Heartbreak Hotel” van RTL4. Er waren twee jonge jongens die kijkend Nederland maar eens wilde vertellen dat homoseksualiteit toch heel iets anders is dan wat telkens door de media wordt voorgeschoteld.

Vorig jaar oktober 2000 (inmiddels 25 jaar) was dan een grote start van een nieuw begin. Ik snap nog steeds niet dat ik niet eerder op het idee ben gekomen, maar 30 oktober 2000 was het moment waarop ik voor het eerst het initiatief heb genomen om in contact te komen met andere homoseksuele jongens. Wat er toen allemaal is gebeurd is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Zoveel herkenning, zoveel steun en begrip voor iets waar je nog nooit met iemand over hebt durven praten. En dat alles na meer dan tien jaar geleefd te hebben met een geheim. Achteraf ben ik blij dat ik vanaf die bewuste oktober een digitale dagboek bij ben gaan houden. Een verhaal dat ik jullie absoluut niet wil onthouden:

=== dinsdag 31 oktober 2000 ===

Gisteren voor het eerst in mijn leven een stap ondernomen om eindelijk eens in contact te kunnen komen met jongens. Ik ben geen uitgaanstype (lees: bar- en discotype), dus heb ik een “WebZootje” geplaatst op de website van Expreszo. CU2 is mijn tweede stap.

Ongelooflijk. Had nog maar net mijn profiel neergezet en het eerste CU2 vriendje meldde zich… en wat voor één. Ontzettend tof Quazie. We hebben tot 04.30u zitten chatten en je hebt mij daarmee echt geholpen en hoop dat we wat vaker over het homo zijn kunnen chatten. En natuurlijk over overige ditjes en datjes.

Aanmoedigende woorden van Quazie:
“Ja, je klinkt als iemand die het allemaal erg scherp ziet. Ik denk dat het met jou wel goed gaat komen. Je wilt wachten op het goede moment om het te vertellen maar je zult merken dat het goede moment, zoals je je het liefst voorstelt, nooit komt. Dus ook aan jou de raad… probeer het niet zo te laten afhangen van een vriendje maar zeg het ´gewoon´ een keer tegen je moeder.

Het lijkt nu een onoverkomelijke berg maar later (zoals alles in het leven als het eenmaal achter de rug is) weet je niet eens meer waarom je je er nou zo druk om hebt gemaakt. Ik weet het… veel makkelijker gezegd dan gedaan.”

=== vrijdag 3 november 2000 ===

Ongelooflijk wat in een week tijd allemaal niet met je kan gebeuren. Het kastje staat echt op knappen. Het deurtje gaat bijna open, maar klemt nog een beetje.

Citaat uit een mailtje van mij naar mijn mailmaatje Michael: “Vandaag sinds mijn verkoudheid weer voor het eerst aan het werk. De hele dag spelen de gedachten over het “homo zijn” door mijn hoofd en daarbij maar niet kunnen wachten om uiteindelijk weer thuis je mail / ICQ te kunnen raadplegen. Het is nog nooit zo hevig geweest, maar ik heb het zelf begin deze week in gang gezet. Ik heb tenslotte drie dagen op bed gelegen en ben in die dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s nachts ermee bezig geweest op internet via de laptop. Door de gedachten ga je in een roes leven. Op één of andere manier geeft het mij het hetzelfde gevoel alsof ik verliefd ben (yep..de vlindertjes in je buik). Word er vrolijk van en heb daar vandaag zelfs door een collega opmerkingen over gehad (dat ik er weer een stuk beter uit zie). Dat moeten tekenen zijn van een afsluiting van een acceptatie proces van mijzelf en geeft moed om het spreekwoordelijke deurtje eens open te gaan doen.”

=== zaterdag 4 november 2000 ===

Waarom is het nou zo moeilijk? Waarom kan ik het niet gewoon vertellen?

Vandaag had ik mij voorgenomen om het na het avondeten aan mijn ouders te gaan vertellen.
De hele dag bereid je je voor op “het” moment.
De hele dag lijkt het of de klok veel harder gaat dan normaal.
De hele dag ben ik zenuwachtig, maar ben wel de afgelopen jaren zo getraind om niets te laten merken.
De hele dag verzamel ik moed.

Ik probeer de ene zin na de andere te verzinnen, maar na de vierde variant ben ik de eerste al weer vergeten. ’s Middags bel ik mijn jongste broer en vraag of ik vanavond langs kan komen. Hij is namelijk de tweede die ik het wil gaan vertellen, maar helaas had hij al plannen vanavond. Dan kijk ik op mijn kamer maar wat televisie om de gedachten te kalmeren. Er is een jubileumprogramma van de VARA op TV met de leukste fragmenten van Paul de Leeuw’s interviewen. Tja, Paul de Leeuw kennende laat hij vaak het onderwerp homoseksualiteit vallen in zijn programma’s. Jawel hoor… ook deze keer. En wel precies op het moment dat mijn moeder de kamer binnenkwam om het gestreken wasgoed in de kast te leggen. Mijn hart bonste wel twee keer zo snel. Als ik niet uit de kast kom, dan is dat op een gegeven moment wel mijn hart dat uit mijn lichaam explodeert.

Het is 17.00u. Bijna etenstijd, want we eten normaal rond half zes. Ga maar even achter een andere PC zitten in mijn computerkamertje om daar wat WAV’jes te beluisteren van Celine Dion. Heerlijk….daar wordt een mens pas rustig van. En dan roept opeens mijn moeder. “Etenstijd!”. Slik! Ik wacht nog even (zoals ik normaal altijd doe) en kom dan naar beneden terwijl ik onderweg mijn GSM uit zet om storingen te voorkomen.

Opeens ontstaat er aan de etenstafel een ontspannen sfeer. De televisie was uit… heel bijzonder want normaal staat deze altijd aan tijdens het eten. Er ontstaat een heel gesprek tussen mijn ouders waar ik zelf niet tussen kan komen. Dan is iedereen klaar met eten en DAAR was het ideale moment. Alle onderwerpen waren uitgesproken en er viel een langere stilte terwijl mijn vader en moeder een slokje melk namen. Mijn hart bonsde nu wel vier keer de normale snelheid, wilde het gaan zeggen…..maar……helaas. Het lukte mij niet om op dat moment de juiste woorden te vinden. Ik word er gek van en verbaas mij erover dat iemand zichzelf zo vreselijk kan kwellen op deze manier. Maar ja… dit was mijn allereerste poging en ik weet dat het verlangen mij uiteindelijk sterk genoeg maakt.

……zucht……denk weer aan de aanmoedigende woorden van Quazie. Dit keer was er namelijk een geschikt moment.

=== zondag 5 november 2000 ===

01.00u
De afgelopen avond is het niet gelukt. Uit verveling startte ik maar eens www.startpagina.nl en gaf als zoekopdracht maar eens “hoe vertel ik dat ik homo ben”. Ik stuitte op de verrassende site http://www.xs4all.nl/~anco. Na het lezen van een 20-tal coming out verhalen heb ik een nieuwe methode bedacht om het mijn ouders te gaan vertellen. Het is immers de afgelopen avond niet gelukt.

Ik ga nu slapen… en als ik wakker word gaat het weer een hele spannende dag worden vandaag.

10.30u
Het is ochtend. Ik heb gegeten en gedoucht en zit daarna lekker beneden aan de tafel. Mijn moeder zit aan de koffie, leest rustig het zondagskrantje en mijn vader kijkt wat televisie. Het lukte mij om een gesprek op gang te brengen, echter verliep het gesprek niet zoals ik gewenst had. Mijn moeder vroeg opeens of ik vandaag nog iets te doen had en ik vertelde dat ik geen speciale plannen had. Toen pakte zij een oude fotoalbum van haar zus en wilde graag dat ik een paar foto’s kopieerde m.b.v. de scanner en mijn nieuwe fotoprinter. Best nieuwsgierig als ik was keek ik mee naar alle foto’s. Ze begon te vertellen wie er op de foto’s stonden. Allemaal vrij onschuldig… tot die ene groepsfoto! Alle personen kwamen stuk voor stuk langs en opeens zij ze: “Kijk… en die jongen is flikker geworden!”.

Ik wist niet hoe ik het had. Klapte helemaal dicht en binnenin barstte er een bom. Dit moet gewoon de angst zijn die bij elke homoseksuele jongen speelt. Voor het eerst in mijn leven kwam er bij mij zo’n emotie los dat ik wel kon janken! Zo negatief als dat eruit kwam! Juist op de dag dat ik “het” wilde gaan vertellen, gebeurt er zoiets. Geloof me… dit moet even bezinken. Even heb ik het gevoel dat alle moed en energie die ik tot nu toe in één week heb opgebouwd voor niets is geweest. Ik trek mij terug op mijn slaapkamer en mijn eerste huilbui is een feit tijdens het schrijven van dit verhaal.

Maar ik ben mijzelf niet als ik daarna het bijltje erbij neerleg en niet op zoek ga naar een andere weg om uiteindelijk hetzelfde te bereiken. Aan de andere kant troost ik mij met de gedachten dat mijn moeder simpelweg niet weet hoe hard zij mijn gevoelens heeft geraakt door het plaatsen van zo’n opmerking. Ik heb nu besloten om het als eerste aan mijn jongste broer te gaan vertellen. Eigenlijk te gek voor woorden als ik bedenk dat ik vroeger het meest ruzie heb gehad met deze broer, maar op dit moment is hij wel de enige waar ik het in alle rust kwijt zou kunnen. Ik denk alleen dat het vandaag geen zin meer heeft. Maar wie weet… het is nog maar net middag en moet de gebeurtenis even laten bezinken. Ik ga maar de foto’s scannen om toch maar even op een andere manier bezig te zijn.

19:00u
Ok, ok… het bovenstaande klinkt nogal dramatisch, maar gelukkig kan ik mijzelf ook weer ophemelen en de positieve kanten ervan bekijken. Ik ben er alweer een beetje overheen en kan er achteraf wel weer om lachen. Ik blijf volhouden!

Patrick… bedankt voor je steun vanavond. Ik had het nodig en het heeft mij weer sterk gemaakt!

=== maandag 6 november 2000 ===

Zo, ik ben vandaag goed beoordeeld op mijn werk. Altijd een fijn gevoel als je op je werk gewaardeerd wordt. Het was mijn eerste beoordeling, want ik werk er nog maar sinds begin dit jaar.

! ! ! BELANGRIJKE GEBEURTENIS ! ! !

Het is eruit… Ik heb vanavond een afspraak gemaakt met mijn jongste broer en mijn schoonzus met als voornemen niet eerder de deur uit te gaan alvorens ik het verteld heb. Er ontstond een goede sfeer. De TV ging uit… het licht werd wat gedimd en er werd gepraat over persoonlijke zaken. Het was voor mij ongelooflijk moeilijk, maar uiteindelijk is het wel gelukt om het ze te vertellen. Ze reageerden precies zoals ik had verwacht. Het kon ze niets schelen en ik blijf dezelfde jongen die ik altijd ben geweest, al hadden ze het niet verwacht.

Het was een enorme grote opluchting om het uiteindelijk aan iemand te vertellen en gaf zo’n ontlading dat er wel enige emoties bij vrij kwamen. ’t Is ook niet mis om meer dan 10 jaar met zo’n geheim rond te lopen. Wel fijn dat er nu iemand in mijn directe omgeving is waarmee ik er zonder blikken en blozen over kan gaan praten.

=== dinsdag 7 november 2000 ===

“Nou en”… dat waren de woorden die mijn broer en schoonzus na een korte stilte antwoordden gisteren. Eigenlijk te gek voor woorden dat zo’n vreselijk moeilijk moment met twee van die simpele woorden wordt beantwoord.

Maar zoals Soldier het perfect heeft geformuleerd:
“Nou en” is een hele korte reactie, maar wel één van de mooiste die je kunt krijgen, omdat je geaccepteerd wordt zoals je bent. Diegene interesseert het niet HOE je bent, maar geeft om de persoon WIE je bent. Twee woordjes… maar met een op dat moment heel diepe en grote betekenis!”

Het waren twee woordjes die al mijn emoties los hadden gemaakt. Huilen van vreugde… huilen van woede waarom ik het nooit eerder verteld heb… huilen om alle opgekropte emoties in één keer even los te laten. Ik heb echt drie kwartier na zitten trillen!

=== zondag 12 november 2000 ===

Zo… een druk weekend is weer achter de rug. Even alles vergeten wat mij de afgelopen twee weken heeft beziggehouden, maar wel wachtende op een moment om het mijn ouders te gaan vertellen. Nog steeds denk ik na over de manier waarop ik het zal gaan vertellen. Des te langer ik erover nadenk, des te moeilijker het wordt en hoe sterker de wens om te wachten op een moment waarop spontaan een gesprek zal ontstaan over liefde en relaties. Zo’n moment heeft zich de afgelopen week al voorgedaan tijdens een diner buiten de deur. De verleiding was groot, maar ik wilde de feestelijke achtergrond van het diner niet verstoren en heb (verstandig?) mijn mond maar weer gehouden. Ach ja… mijn moment komt nog wel een keer…..

=== zaterdag 18 november 2000 ===

Voel me vandaag erg sterk. Alleen jammer dat ik het vandaag te druk heb om een coming out te plannen. Onder de douche vanochtend dacht ik na over een volgend “slachtoffer” om het te gaan vertellen. Plotseling kwam het in mij op om mijn zus snel in te gaan lichten. Een geweldig besluit dat ondersteund wordt met de gedachten dat zij op dit moment weinig tot geen aandacht van mij krijgt, terwijl zij die gezien haar huidige privé situatie enorm hard nodig heeft. Ze zal er alle begrip voor hebben als ik haar een verklaring geef waarom ik zo weinig tijd voor haar heb (ik maak immers zelf ook een moeilijke periode door). En van haar verwacht ik 100% zeker geen negatieve reactie.

Op dit moment schrijf ik ter voorbereiding al een brief voor mijn ouders. Wanneer ik het ze heb verteld wil ik ze deze brief geven om meer uitleg te geven over hetgeen mij de afgelopen tijd heeft beziggehouden. Voor mijn gevoel een goede manier om meer begrip te krijgen.

=== zondag 26 november 2000 ===

Wat begon mijn dag gisteren goed. Was toch de hele dag redelijk goed gehumeurd, maar zomaar opeens ontstond een gigantisch emotionele dip in de avond. Onvoorstelbaar hoe rot ik mij voelde. En waarom? Geen idee waardoor zomaar alle emoties waren ontstaan, maar duidelijk is dat de rust in dit weekend mij weer de tijd heeft gegeven om na te denken over van alles en nog wat. Ben tot 4 uur ’s nachts wakker geweest.

Tot overmaat van ramp werd ik vandaag om 10 uur al weer mijn bed uitgeschreeuwd door mijn vader. Ze hebben de politie gebeld, nadat mijn moeder erachter was gekomen dat mijn auto zwaar beschadigd is door een aanrijding, die vannacht voor de deur plaats moet hebben gevonden. Normaal zou ik hierdoor ontzettend kwaad worden op alles en iedereen door het onrecht dat mij door een andere automobilist is aangedaan… onrecht waar ik zo ontzettend slecht tegen kan. Maar gek genoeg kon het mij niets schelen, schade is herstelbaar. Ik heb nu alle aandacht voor mijzelf nodig…..

=== maandag 4 december 2000 ===

! ! ! Mijn allereerste ontmoeting is een feit ! ! !
Mijn allereerste mailmaatje Michael heeft de eer verdiend om ook mijn allereerste ontmoeting te zijn. Het was een ontzettend geslaagde middag. Allebei zenuwachtig bij aanvang, maar dat was al gauw als sneeuw voor de zon verdwenen. Over serieuze dingen gepraat, maar ook over ditjes en datjes. Ik heb er echt van genoten en het heeft me weer een stuk sterker in mijn schoenen doen laten staan. Een bevestiging dat ik bij een ontmoeting echt mijzelf kan en durf te zijn… voor de volle 100%!

Echter moet ik mijn schoenen wel even uittrekken, want vanavond zou er wel eens iets in gedaan kunnen worden………

!!! BIG DAY === zondag 10 december 2000 === BIG DAY !!!

De hele zondagmiddag zenuwachtig, want ik wilde na het eten een brief overhandigen waarin ik mijn ouders “het” ging vertellen. Eén verplichting had ik mijzelf opgelegd, ze moesten de brief lezen waar ik zelf bij ben. Toen ging de etensbel en tot mijn grote teleurstelling at mijn zus onverwachts mee. Ondanks dat zij het uiteindelijk ook moet weten (wilde het haar tenslotte nog eerder vertellen dan mijn ouders), heb ik mijn plan tijdens het eten geannuleerd. Het moet gewoon een moment zijn met mij en mijn ouders.

Na het eten ging mijn moeder met mijn zus weg en mijn vader moest naar een kaartavondje, dus zag ik de hele coming out al helemaal in het water vallen. Mijn moeder zou maar een uurtje wegblijven, dus had ik mijzelf dan maar voorgenomen om het haar alvast te vertellen. Maar toen ze thuiskwam, stortte ze zich direct weer in het huishouden. Tot overmaat van ramp vertelde ik dat de visite van de volgende avond graag de appeltaart van mijn moeder lustte. Je raadt het al… ze ging dus ook daarna gelijk een appeltaart bakken. Dan maar voorzichtig gevraagd hoe laat mijn vader thuis zou komen. Rond een uur of tien… was het antwoord.

Om tien uur zat ik braaf beneden te wachten. Daar kwam mijn vader thuis. Hij pakte een biertje en nam voor mijn moeder een glas frisdrank mee. Goed nieuws dacht ik, want dan komt mijn moeder vast ook gauw op de bank zitten. En ja hoor… kwart over tien was ze klaar met alle klusjes. Maar nog steeds lukte het mij niet het juiste moment te vinden, want alle aandacht ging naar de televisie waar het postcode loterij programma “1 tegen 100” aan de gang was. Geduldig maar wachten op het einde van het programma (reclame kwam maar niet)… het was inmiddels elf uur! Even kwam een gesprek op gang, maar al gauw zei mijn moeder dat ze naar zolder ging om mijn overhemden te strijken. Toen dacht ik… het is NU of NOOIT!!!!! Trok de stoute schoenen aan en zei dat ze die overhemden maar even moest laten liggen, omdat ik ze iets wilde laten weten. Terwijl ik dat zei overhandigde ik één brief aan mijn vader en één brief aan mijn moeder, waardoor mijn moeder wat angstig reageerde en vroeg wat er aan de hand was. Stelde haar gerust dat er niets ernstigs is, maar dat ze gewoon even rustig de brief moest lezen.

Dit stond er in de brief:

Lieve pap en mam,

Al heel lang wil ik jullie iets vertellen, maar steeds lukt het mij maar niet om het onderwerp op een ontspannen en doordachte manier aan bod te brengen. Vandaar dat ik nu het één en ander maar op papier heb gezet om het jullie te laten lezen.

= = = = = = =

Jarenlang heb ik geleefd met een groot geheim, waarbij ik mijzelf steeds vaker afvraag waarom ik het zo lang verborgen heb gehouden. Genoeg redenen te bedenken waarvan de meeste te maken hebben met de meningen en de vooroordelen van de maatschappij. Vooroordelen die ontstaan omdat in de media verkeerde aandacht wordt besteed aan de “extreme” homoseksualiteit. Aandacht aan jongens die zich nogal verwijfd gedragen, terwijl het overgrote deel van de homoseksuele jongens juist helemaal niet zo is.

Angst voor afwijzing is hierdoor het gevolg. En ook omdat ik ontzettend veel om jullie geef, speelt er een angst om jullie te kwetsen met mijn gevoelens voor jongens. Iets wat jullie absoluut niet verdienen en jullie pijn doen is wel het laatste dat ik ermee wil bereiken. Ik ben en blijf nog steeds dezelfde Robert, alleen is het enige verschil dat jullie het nu weten. Begrijpelijk dat jullie ook de nodige tijd nodig hebben om het te verwerken. Het zal ook voor jullie niet meevallen om aan anderen te moeten vertellen dat Robert een “schat van een jongen” heeft i.p.v. “een schat van een vriendin” en dat een eventuele hoop op (nog meer) kleinkinderen ontnomen wordt. Maar uiteindelijk zullen jullie inzien dat we met z’n allen blijer zullen zijn met een gelukkige Robert.

Aan de andere kant denk ik dat vele vragen ook opeens beantwoord worden want vermoedens zullen misschien best wel eens bij jullie gespeeld hebben door het feit dat ik na 25 jaar nog steeds niet stapel verliefd ben geworden op een meisje. En voor mij werd het steeds moeilijker om zonder rood hoofd een ontkennend antwoord te geven op de vraag wanneer er eens een vriendin in mijn leven komt. Iedere keer vertelde ik maar dat ik nog steeds geniet van het vrijgezellen leven, terwijl ik in gedachten afdwaal naar de behoefte aan een lieve en betrouwbare vriend waar ik in goede en slechte tijden op kan bouwen.

= = = = = = =

Uiteindelijk is dan een moment gekomen waarbij ik echt iets met mijn gevoelens wilde gaan doen. Dertig oktober dit jaar om precies te zijn. Internet was daarbij DE methode voor mij. Nu zullen jullie vast een heel ander (afwijzend) beeld hebben van het internet, maar voor mij was het de ideale methode om anoniem met jongens in contact te komen. Zien dat er nog veel meer “normale” jongens zijn met dezelfde gevoelens als ik. Openlijk praten via de computer (door het typen van tekst) over deze gevoelens met andere homoseksuele jongens heeft mij de moed gegeven om de knoop door te gaan hakken. Het moet jullie wel opgevallen zijn dat ik de afgelopen tijd na het eten direct de gehele avond boven achter de laptop zat.

Nooit gedacht dat alles zo ontzettend snel zou gaan per die ene 30 oktober. Zo ontzettend veel steun, zo ontzettend veel leuke en aardige jongens die zich stuk voor stuk konden herkennen in mijn verhaal. Eén jongen heb ik zelfs al ontmoet na 4 weken met elkaar gemaild te hebben. Deze ontmoeting was zeker niet gericht als een “date”, maar meer een gepakte kans om eens met iemand te praten met dezelfde gevoelens. En dat was voor ons allebei een hele geslaagde middag!

Ik heb mijzelf voorgenomen gewoon open en eerlijk alles tegen jullie te vertellen over waar ik heen ga en met wat voor reden. Er zullen best wel meer afspraakjes kunnen volgen om simpelweg mijn vriendenkring eens uit te breiden, maar absoluut niet allemaal gericht op een “date”. Als het ooit een keer klikt, dan zal mij dat gewoon een keer moeten overkomen, zonder dwang of verplichting. Zoals jullie weten ben ik geen bar- en disco type, wat het leggen van contacten erg beperkt maakt. Vandaar dat ik deze methode gebruik om de contacten op te kunnen bouwen. Vertrouw erop dat ik zelf heel goed weet waar ik mee bezig ben en dat ik echt niet met jan en alleman zal gaan afspreken.

Als jullie wat dan ook willen weten… vraag het mij gewoon. Want het lijkt mij ontzettend moeilijk als hierna een enorme grote stilte valt en er nooit meer over gepraat wordt.

=Robert=

Dat waren de spannendste minuten van mijn leven… en mijn moeder had 2x zoveel tijd nodig voor de brief dan mijn vader. En toen kwamen de verlossende woorden: “Het geeft niets hoor jongen, als je maar gelukkig bent. Je moet doen met je leven wat JIJ wilt!” Vervolgens is er nog 1,5 uur ontspannen over doorgepraat. En ook mijn moeder stelde dezelfde moeilijke vraag als mijn broer. De vraag wat mij nu zo aantrok in jongens! Tja… ik kon het haar niet uitleggen… en heb dit keer ook geen poging ondernomen. Wel heel openhartig geweest over alles! Ik heb ze moeten geruststellen dat ik echt niet met jan en alleman het bed in zou duiken, dat er echt wel iets meer moet groeien voordat seks bij mij om de hoek komt kijken. En dat veiligheid natuurlijk belangrijk is, maar dat de kans op AIDS bij een hetero relatie mijns inziens net zo groot is dan bij een homo relatie. Jammer genoeg kon ik ze daar op dat moment niet echt van overtuigen. Mijn vader zei achteraf dat hij het zelf al een beetje wist. Dat had ik nou nooit verwacht van mijn vader. Mijn moeder had dat niet, maar ze herinnerde mij aan het feit dat ze vaak genoeg had gezegd dat ze het niet erg zou vinden als…… (en dat ik er dus best eerder mee had kunnen komen). Maar ja… de tijd kun je niet terugdraaien.

Al met al dus een geslaagde reactie en een enorme opluchting. En weer is alles precies zo gegaan als dat ik verwacht had!

I AM OUT!!! EINDELIJK MIJZELF ZIJN!!! HEERLIJK!!!

=== maandag 11 december 2000 ===

Redelijk geslapen ondanks alle spanningen van gisteren. Tijdens het ontbijt vertelde mijn moeder dat ze slecht geslapen had. Maar ’s ochtends ben ik niet echt op mijn opperbest en is de behoefte aan praten niet echt aanwezig (moet gewoon nog wakker worden). Vind het wel naar dat ik er niet over doorgepraat heb, maar morgen zal ik haar er nog even op aanspreken. Want er moet over gepraat worden als ik het gevoel heb dat mijn ouders het er ondanks de positieve reactie toch even moeilijk mee hebben. Daarom heb ik vandaag contact opgenomen met mijn jongste broer met de vraag of hij binnenkort ook met mijn ouders wil praten, zonder dat ik daar zelf bij ben. Gewoon… een stukje nazorg voor mijn ouders! Dat hebben ze verdiend…

=== donderdag 14 december 2000 ===

Vandaag een (wekelijks) gesprek gehad met mijn coördinator op mijn werk. Aan het einde van het gesprek heb ik hem verteld wat mij de afgelopen 2 maanden bezig heeft gehouden. Hij werd er stil van, wist even niet wat hij moest zeggen en had het ook absoluut niet van mij verwacht. Het heeft hem in ieder geval wel heel veel begrip gegeven voor het feit dat ik de laatste tijd wel eens met mijn gedachten ergens anders zit. We hebben in ieder geval hartelijk gelachen om het feit dat er in onze groep nogal vaak over de knappe vrouwelijke collega’s wordt gepraat, maar dat dat voor mij niet zo interessant is :-)! Het moeilijke aan zijn reactie was het feit dat ik niet kon ontdekken of deze van hem persoonlijk was of in zijn rol als coördinator. Dat heeft mij na afloop een beetje beziggehouden.

Ik wil het overigens maar een paar directe collega’s persoonlijk vertellen en rest moet er maar vanzelf achterkomen.

=== zondag 17 december 2000 ===

De hele week wilde ik een aanzet doen om het onderwerp homoseksualiteit weer even aan te snijden bij mijn ouders. Echter was er de hele week weer zoveel drukte om mij heen, dat daar simpelweg geen moment voor gevonden kon worden. En zondag had ik zelf geen topdag, dus was de behoefte niet erg groot om het er over te hebben. Zeker niet toen het programma 1 tegen 100 weer begon, waarbij (zoals bekend) de aandacht naar de televisie gaat. Na 10 minuten naar het programma gekeken te hebben, stond ik op en zei dat ik ging douchen. Opende de kamerdeur om naar boven te gaan, toen mijn moeder plotseling zei: “Ik wil nog een keer met je praten!”. Ze klonk heel serieus en ondanks dat het niet de bedoeling was ontstond in de deuropening een klein gesprek. De hele week had ze allerlei vragen verzameld en opgeschreven. Afgelopen maandag (toen ze dus slecht geslapen had), heeft ze het de hele dag moeilijk gehad. Mijn zus had dat door toen ze maandag bij mijn moeder op bezoek kwam en begon door te vragen wat er aan de hand was, zodat ze mijn zus alles verteld heeft.

Ik zei dat ik op alle vragen antwoord wilde geven, maar alleen als ik ook zelf het antwoord weet. Als voorbeeld noemde ik de vraag of je wel/niet met homoseksualiteit geboren wordt. Toen begon ze direct te zeggen dat ik maar eens met de huisarts moest gaan praten. Hij moet het tenslotte ook weten en kan ik gelijk dat soort vragen stellen. Nou, daar heb ik absoluut geen zin in en zag in gedachten al een heel naar gesprek ontstaan. Gelukkig zei mijn moeder dat ik eerst maar eens moest gaan douchen en dat we er later over door zouden praten. Zenuwachtig als ik werd zei ik dat ik gelijk na het douchen wilde gaan praten, omdat anders mijn eigen nachtrust gedoemd was te mislukken.

Snel gedoucht en om kwart over 11 zat ik weer beneden. Al een tijdje innerlijk bedroefd, omdat ik het idee had dat ze wat negatiever over alles was gaan denken. Ik pakte wat drinken en ging op de bank zitten. Toen kwam mijn moeder uit de keuken, pakte haar vragenlijstje uit de la en begon te praten. Mijn vader was heel zenuwachtig en wilde er eigenlijk niet over praten (typisch mijn vader), maar mijn moeder dwong hem te blijven en te luisteren naar de antwoorden die ik zou gaan geven. In het gesprek kwamen allerlei zaken aan de orde. Ze begon geruststellend met de opmerking dat ik haar zoon ben, dat ze het zal accepteren omdat ze nog steeds van mij houdt en mij niet kwijt wil raken. Altijd heeft ze gehoopt dat homoseksualiteit haar deur zou passeren, maar nu het eenmaal toch binnen is gekomen zal ze ermee om moeten leren gaan. Het allergrootste verdriet dat ze overigens heeft, is het feit dat ik zelf 10 jaar lang met het geheim heb rondgelopen en het hun nooit eerder verteld heb terwijl er binnenshuis altijd openlijk over van alles gesproken kan worden. Een verklaring heb ik daar wel voor, want net als mijn vader ben ik te veel een binnenvetter. Ze vroeg zich af of er een mogelijkheid zou kunnen bestaan of een relatie met een jongen zou kunnen tegenvallen en dat ik daarna misschien toch iets met een meisje zou willen. Uiteraard weet ik niet hoe het uiteindelijk “echt” met een jongen zou zijn, maar het feit dat plaatjes kijken op het internet mij heeft doen beseffen dat een (al dan niet ontbloot) vrouwelijk lichaam mij absoluut niet opwindt zegt mij genoeg. Het is nu eenmaal zo, verwacht niet dat dat veranderd en denk echt gelukkig te kunnen worden om samen met een jongen te zijn.

Ze vroeg zich af hoe mijn homoseksualiteit heeft kunnen ontstaan en neemt het vooral zichzelf kwalijk waarom ze nooit iets aan mij heeft gemerkt. Teleurgesteld (omdat ze daar zo mee zat) legde ik haar uit dat ik de afgelopen jaren gewoon ontzettend goed toneel heb gespeeld, dat ik zelf een lange tijd nodig heb gehad om het te accepteren en dat ze zichzelf nergens de schuld aan moet geven. Zij heeft echt niet kunnen voorkomen dat ik zo ben. Sinds ik het haar verteld heb wist ze niet hoe ze ermee om moest gaan. Of ze het nu iedereen moet gaan vertellen of dat ze haar mond moet houden en de taak aan mijzelf moet overlaten. Ik heb haar gezegd dat ze moet doen waar ze zichzelf het prettigst bij voelt. Ze krijgt van mij absoluut geen zwijgplicht en ik heb zelf nu al aardig de belangrijkste personen om mij heen ingelicht waarvan ik zelf vond dat ik het ze persoonlijk moest vertellen. Haar familie ben ik niet van plan om het te vertellen. Die zullen er vanzelf wel achterkomen, maar zou het aan de andere kant wel prettig vinden als mijn moeder dat deel voor haar rekening neemt. Het gaat er uiteindelijk om of ze dat zelf wilt en dat ze zichzelf daarbij prettig voelt. Onderling hebben we afgesproken dat we elkaar op de hoogte zullen houden wie we het wel/niet verteld hebben.

Ze hoopt dat ik het huis niet zal vermijden als ik eens een jongen thuis uit wil nodigen. En dat ik het zou vertellen als ik verliefd ben of als ik verdrietig ben, omdat bijvoorbeeld een liefde niet beantwoord is. Mocht ik een jongen thuis uitnodigen, dan zouden mijn ouders het heel fijn vinden als hij gezamenlijk met mij en mijn ouders over homoseksualiteit zou willen praten. Maar ALLEEN als HIJ het niet erg vindt!!! Na afloop van het gesprek heb ik ze het nummer van André van Duin (Anders Dan Anderen) laten horen. En weer zijn daarmee punten voor begrip behaald. Mijn moeder zal altijd van me blijven houden… en gaf mij een dikke zoen op mijn wang waarmee al haar liefde werd aangetoond. En mijn vader… die was inmiddels al naar bed gegaan.

=== maandag 18 december 2000 ===

Vanavond kwam ik nietsvermoedend mijn kamer binnen, blijkt dat mijn moeder een verrassing voor mij gekocht heeft. Een opengeklapt boekje, versiert met een goudverf randje, op de linkerbladzijde een stukje muziekschrift met daar omheen een lachende en een huilende clown. Op de rechterbladzijde staat het volgende gedicht:

Als het soms lijkt
Dat bloemen niet meer bloeien
Het gras is vergeeld
Vogels niet meer zingen
De viool niet meer speelt
Probeer dan toch vrolijk en oprecht te zijn
Want na regen komt nog altijd zonneschijn

Heel treffend en ontzettend waardevol voor mij. Ik heb echt de allerliefste moeder van de hele wereld….

=== zondag 31 december 2000 ===

“Alles lukt de eerste maanden van 2001 en je ziet de toekomst positief tegemoet. Ook lichamelijk voelen Tweelingen zich beter. Na april wordt dit gevoel minder. Verantwoordelijkheden kunnen dan zwaar gaan drukken. Je moet van alles van jezelf. In 2001 concentreer je je op jezelf, op je uitstraling en op je talenten. Maar je zult ook merken dat dingen niet zo eenvoudig veranderen. Loop niet te hard van stapel komend jaar en bereid, wat je wilt doen, goed voor. Alleen op die manier krijg je alles goed voor elkaar.”

Tja… ik kon het niet laten. Ik ben geen type dat in horoscopen geloofd, maar uit nieuwsgierigheid toch af en toe lees als het mijn neus voorbij komt. En deze jaarhoroscoop uit ons zondagskrantje vond ik wel weer heel bijzonder. Er staan namelijk zoveel dingen in die ik heel goed kan plaatsen.

Jongens… allemaal een hele fijne jaarwisseling! Mijn jaar 2001 kan al bijna niet meer stuk (en dan is ‘ie nog niet eens begonnen).

=== zondag 21 januari 2001 ===

Vandaag staat mijn verhaal op de teletekstpagina’s “Maria weet raad” van Veronica (pagina 371 & 372). Een paar dagen geleden heb ik daar een e-mail naar toegestuurd. Niet omdat ik zelf raad nodig heb, maar meer om andere homoseksuele jongens raad te geven.

– – – – – – – – – Mijn e-mail – – – – – – – – –

“Beste Maria,

N.a.v. een verhaal van vorige week wil iets kwijt aan alle homoseksuele jongens die jouw magazine lezen. Al vanaf het prille begin lees ik jouw magazine, maar zo weinig is al die tijd het o zo moeilijke onderwerp “coming out” aan bod gekomen. Tien jaar lang heb ik zelf met het geheim rondgelopen. Al die tijd heb ik er niets mee gedaan en heb ik mij in de studie en het werk gestort. Alsmaar hield ik mijzelf voor de gek door te zeggen dat ik ervoor uit zou komen als ik een vriend zou hebben, maar oktober vorig jaar was er plots een moment dat het enorm begon te knagen. Omdat ik geen type ben dat hulp zoekt bij instanties of personen, ben ik anoniem contact gaan zoeken met jongens op het internet (o.a. Expreszo, CU2). De jongens die ik daar heb ontmoet hebben mij ontzettend geholpen. Zoveel steun, zoveel begrip en zoveel herkenbaarheid. Ja, soms denk je wel eens dat je de enige “normale” homo bent, omdat in de media zo vaak een verkeerd beeld van homoseksualiteit getoond wordt. Op dit moment ben ik de gelukkigste jongen doordat ik december vorig jaar met al die steun via het internet helemaal uit de kast ben. Eindelijk mezelf kunnen zijn! Het allermoeilijkste blijft het je ouders vertellen. Altijd hadden ze gehoopt dat homoseksualiteit hun deur voorbij zou gaan, maar nu het éénmaal binnen is gekomen hebben ze het volledig geaccepteerd. Ze houden immers van me en willen mij niet kwijt, als ik maar gelukkig ben. Iedereen in mijn omgeving heeft ontzettend positief gereageerd. Ik hoop dat alle jongens die nog steeds in de spreekwoordelijke kast zitten en net als ik geen hulp bij instanties durven te zoeken wel hun steun en hulp kunnen vinden via het internet. Een medium waar je anoniem in contact kunt komen met andere homoseksuele jongens die je stuk voor stuk graag willen helpen. Zij begrijpen je volledig, weten hoe moeilijk een coming out is en laten je zien dat je niet de enige bent!!! Heel veel sterkte en succes allemaal.”

– – – – – – – – – Het antwoord op teletekst – – – – – – – – –

Bedankt Robert voor je verhaal. Van mijn kant een aanvulling: het Gay and Lesbian Switchboard en hulptelefoon van het C.O.C. zijn geen instanties. Je ontmoet daar ervarings-deskundigen, mensen voor wie je probleem heel herkenbaar is.

Je schrijft ook dat het aan je ouders vertellen het moeilijkst is, dat klopt. Angst voor liefdesverlies of in je gevoelens afgewezen te worden speelt een grote rol. We worden immers opgevoed vanuit de stelling “heteroseksualiteit is de norm”.

Ouders denken soms dat zij iets fout hebben gedaan in de opvoeding en dat daarom hun zoon of dochter “anders” is. De discussie over invloed van de opvoeding of het aangeboren zijn van homoseksualiteit is nog niet verstomd.

Zelf ben je al heel lang bezig met het gevoel “anders te zijn” (vreselijk soort uitdrukking) en is er gelukkig bij velen acceptatie van de seksuele voorkeur. Voor veel ouders komt het als een echte verrassing. Vandaar soms een heftige reactie. Sommige ouders weten het wel, maar houden hun mond om niet te beïnvloeden.

Dit laatste is ontzettend jammer, want eerder tegen je kind zeggen wat je denkt, helpt veel verdriet en angst voorkomen.

=== woensdag 31 januari 2001 ===

Nooit gedacht dat ik zelfs na mijn coming out in mijn privé omgeving opnieuw in een enorm dal terecht kon komen. Ontzettend gebroken door moeheid die dit keer te wijten is aan mijn werk i.p.v. de ICQ verslaving. Opnieuw voel ik allerlei kwalen opkomen die ik herken uit een periode dat ik overspannen was. Misselijkheid door de moeheid en enorme hoofdpijn, een versnelde hartslag en darmen die continu knorrend protesteren. Al een maand zat ik op momenten te wachten om het een paar van mijn directe collega’s te vertellen. Maar in deze omgeving lijkt het wel of alle drempels die ik eerder heb gepasseerd opnieuw moet overbruggen. Een omgeving waarin alles nog veilig is zolang niemand “het” weet. Maar ik kon het niet langer meer voor me houden en heb alle moed bijeen geraapt om een e-mail te schrijven naar al mijn directe collega’s (ongeveer 15 personen). De enige manier om snel uit een dal te raken en het gewone leven op mijn werk weer op te pakken.

– – – – – – – – – Mijn e-mail – – – – – – – – –

Collega’s,

Misschien is het jullie niet opgevallen, maar ik weet bijna zeker dat er wel collega’s zijn die gemerkt hebben dat ik de laatste 3 maanden nogal anders ben. Vaak afwezig in gedachten, weinig initiatieven, matig meedenken, veel moe, af en toe bezig zijn met andere dingen, de ene dag opgewekt en blij en de andere dag weer stil, down en mopperig. Ondanks dat ik er nooit iemand over heb horen klagen, wil ik toch even mijn verhaal aan jullie kwijt. Want er is iets persoonlijks wat ik nog voor mijzelf af moet ronden alvorens de oude “ik” weer terug kan keren.

Sinds eind oktober ben ik bezig om voor mijzelf een persoonlijk hoofdstuk af te ronden. Eén deel van dat hoofdstuk heb ik vóór de jaarwisseling kunnen afronden, zodat ik grotendeels al met een nieuwe “ik” van start kon gaan. Een “ik” die na meer dan 10 jaar eindelijk zichzelf heeft geaccepteerd, eindelijk zichzelf kan zijn zonder een toneelstuk op te hoeven voeren en hopelijk ook door de mensen om zich heen geaccepteerd zal worden. Alvorens ik dat deel van het hoofdstuk kon afsluiten ben ik echt door enorme bergen en dalen gegaan, maar het allermoeilijkste deel is voorbij. Het deel waarbij ik mijn ouders heb verteld dat ik al meer dan 10 jaar op jongens val. Een vreselijk moeilijk moment, maar gelukkig is er heel erg positief gereageerd. Natuurlijk hadden ze liever dat het hun huis voorbij was gegaan, maar nu het éénmaal binnen is accepteren ze het volledig en zeggen woorden als “we vinden het niet erg als je maar gelukkig bent, we blijven van je houden en we willen je niet kwijt” genoeg. Ik ben en blijf dezelfde Robert met het enige verschil dat zij het nu weten.

Ik ga het zelf niet van de daken schreeuwen, maar verder leg ik absoluut niemand een zwijgplicht op. En ondanks dat ik het voor mijzelf heb geaccepteerd, blijft het op sommige momenten nog wel moeilijk om erover te praten. Ieder mens krijgt door de maatschappij een “hetero” stempel opgedrukt, maar als je van die stempel afwijkt dan is dat ontzettend moeilijk om je daarin tegen de maatschappij te verzetten. Vooral voor iemand als ik die zichzelf heel lang door de maatschappij heeft laten leven en doordat in de media een geheel verkeerde indruk van homoseksualiteit wordt gegeven door veelal een verkeerd beeld te tonen van de nogal verwijfde types. Nu ben ik dus zelf een voorbeeld, dat een doodnormale jongen ook homoseksueel kan zijn.

In mijn eigen privé omgeving heb ik het zelf iedereen stuk voor stuk verteld, waarbij totaal geen negatieve reacties zijn geweest. Maar ondanks dat ik mijn verhaal in mijn privé omgeving nu makkelijk kwijt kan, is het toch weer ontzettend moeilijk om in een nieuwe omgeving (mijn werk dus) voor mijn homoseksualiteit uit te komen doordat de eerder beleefde angst nogmaals overwonnen moet worden. Dan pas besef ik eigenlijk hoe privé en werk onbewust toch gescheiden zijn. Maar zolang ik op mijn werk met een geheim blijf leven, is het voor mij onmogelijk om weer alle concentratie in mijn werk terug te krijgen.

Nu vragen jullie je misschien af: “Waarom per mail?”. Eigenlijk is een snelle afronding en het feit dat het via mail een stuk makkelijker is de grootste reden. De afgelopen 3 maanden zijn zo zenuwslopend geweest, dat ik het tijd vond worden om dit deel van mijn leven snel een plekje te kunnen geven. Op zoek naar dezelfde innerlijke rust die ik drie maanden geleden nog had. Sinds begin dit jaar loop ik al tijden met de gedachten rond om het een paar collega’s persoonlijk te vertellen, maar een geschikt moment hiervoor kon ik niet vinden (is er überhaupt een geschikt moment voor tijdens of buiten het werk?). Mijn coördinator heb ik het al enige tijd geleden persoonlijk verteld, omdat ik vond dat hij als coördinator moest weten wat mij de laatste tijd bezig houdt (en zich nog vast wel kan herinneren hoe moeilijk ik het toen nog vond om het te vertellen). Doordat ik zoveel met collega’s optrek, vind ik het belangrijk en fijn als ik mij in deze omgeving ook veilig en vrij kan voelen….zonder geheim! Verder kan ik nu op een begrijpelijke manier vertellen waarom ik de laatste tijd veel moeite heb met alle systeembeheersupport buiten werktijden. Als één van de weinige systeembeheerders word ik vele dagen in de week gebeld voor storingen. Ook vaak tijdens de nachtrust terwijl ik in privé tijd gewoon even mijn rust nodig heb (zeker in het weekend) om de hele coming out periode te verwerken. Een lichte stress (want dat is het) is niet in één nachtrust opgelost…. Vandaar dat ik af en toe wat mopperig ben, zeker als dingen om mij heen niet gaan zoals ze moeten gaan.

Bij deze is het laatste deel van het hoofdstuk afgesloten en kan ik hopelijk gauw dezelfde innerlijke rust vinden als drie maanden geleden.

Jullie collega Robert

Het kostte mij 15 minuten de tijd om de moed te verzamelen om alsnog op de “send” knop te drukken. Eénmaal gedrukt is er tenslotte geen weg meer terug en moet ik de volgende dag de confrontatie aangaan. Ik moest mij wel enorm ellendig voelen om zo’n stap te durven nemen.

=== donderdag 1 februari 2001 ===

De afgelopen nacht ontzettend slecht geslapen. Het kostte mij drie uur om normaal in slaap te komen. Bewust had ik al mijn wekker en mijn GSM uitgezet om de ochtend ongedwongen wakker te worden. Dan maar wat later op het werk… had men gelijk de tijd om rustig mijn mailtje te lezen en de inhoud te verwerken.

Dit zal altijd en eeuwig de spannendste werkdag van mijn leven zijn. Maar ik had mijzelf voorgenomen om zo normaal mogelijk binnen te komen, gewoon “goedemorgen” te roepen zoals ik altijd doe. Dat was mij goed gelukt, al zeg ik het zelf. Maar van binnen voelde ik mij vreselijk door alle zenuwen. Ik kwam binnen in mijn kantoortje, installeerde de laptop in de docking station, ging zitten… en toen kwamen de reacties stuk voor stuk binnen.

Ongelooflijk, wat een lieve, meelevende en aardige collega’s. Daar sta je dan, temidden in allerlei positieve reacties die persoonlijk of per mail op mij af kwamen. En heel even voelde ik de emoties opkomen door de opluchting, maar gelukkig (tja… waarom eigenlijk gelukkig?) kon ik mijn emoties in bedwang houden. Eén ding is zeker, door mijn openheid richting de collega’s heb ik een boel openheid en verhalen terug ontvangen. En dat heeft mij heel erg goed gedaan. Toen ik naar huis reed werd ik gebeld door een collega. Hij vroeg of ik vanavond nog iets met hem wilde gaan eten en dat gebaar vond ik zo aardig dat ik daarop in ben gegaan. Ontzettend tof dat je op die manier contact krijgt met een collega, die vervolgens n.a.v. mijn mail vol openheid een eigen verhaal wilde vertellen (dat overigens niets met homoseksualiteit te maken had).

Nu wordt het echt tijd om mijn innerlijke rust terug te vinden en verder te gaan!

=== Einde coming-out dagboek ===

Tjonge…dat je deze laatste regels hebt gehaald vind ik toch wel erg geweldig. Een teken dat mijn manier van schrijven en het onderwerp je aandacht en interesse heeft weten vast te houden. Tegelijkertijd ben je natuurlijk ook een stuk wijzer geworden over mijn eigen persoontje.

Mocht je n.a.v. dit verhaal contact met mij willen zoeken, mail mij dan eens op robbiedoes@hotmail.com of bezoek mijn CU2 profiel op http://www.cu2.nl/robbiedoes.

Groetjes,

Robert =xxx=