Het verhaal van Ron

A, B of C

Maart 1998. Dat, wat een hoogtepunt zou moeten worden, werd een flop. Ik was 16 jaar en presenteerde, samen met enkele meiden, de vastenactieshow op school. Het sloeg niet aan. We werden uitgefloten in plaats van dat we een applaus kregen. Het was nog in de tijd dat ik dingen niet zo snel van me af kon zetten. Ik zat er erg mee, zeker toen ik negatieve reacties ontving. Bijna de hele school kende me nu, maar ik had er niet echt een goede naam aan overgehouden. Altijd al had ik het gevoel er niet bij te horen, anders te zijn dan anderen.
Voor wat afwisseling nodigde ik een goede vriend uit om een nacht bij me te komen logeren. Het zou een lange nacht worden, die grote gevolgen zou hebben voor de rest van mijn leven.

We lagen al tamelijk vroeg in bed en praatte over het geflopte optreden op school. Later ging het gesprek over het feit dat ik al vanaf groep 7 werd nageroepen met ‘homo’. Waarom riepen ze dat? Ik met jongens? Dat kon niet. Remco, die vriend, sloot zich bij die mening aan, al dacht ik enige twijfel in zijn stem te kunnen horen. Toen stelde ik hem de vraag die ik later nog vaker aan vrienden zou stellen. “Zeg eens eerlijk, wat denk je dat ik ben: A. hetero B. homo of C. bi?”
Hij twijfelde even maar zei toen: “sorry, ik denk dat het C is”.
Toen is de knop in mijn hoofd omgeslagen. Ik begon vreselijk te huilen. Remco kwam al naar me toe. “Zo had ik het niet bedoeld hoor, ik bedoelde A”
“Nee Remco, je hebt ongelijk: het is … B!”
Op dat moment realiseerde ik me pas echt dat het waar was: ik ben homo.

“Ik liep met mijn vrienden door de stad en die riepen steeds: ‘Kijk een lekker ding!’. En dan moest ik kijken. Waar, wat bedoelen ze? O ja, meisje. Lekker ding? Ja, lekker ding!”
Er brak een periode aan van twijfel, opluchting en onzekerheid. Opluchting omdat er veel van me afviel. Ik begreep opeens waarom ik anders was dan anderen. Ik begreep waarom ik nooit kon zien of een meisje echt knap was. Ik begreep mezelf opeens veel beter. Toch bleef die twijfel. Heb ik het me niet laten aanpraten? Vind ik meisjes echt niet aantrekkelijk? En daar kwam nog de grote onzekerheid bij. Hoe zullen mijn ouders reageren?

Ik besloot twee andere goede vrienden ook op de hoogte te brengen. Ik legde ze dezelfde vraag voor: A, B of C? De een zei vol overtuiging A, de ander met net zoveel overtuiging B. Ze beloofden me het absoluut geheim te houden. Het mocht echt niet uitlekken. Hier in het katholieke zuiden hoor je daar niet over te praten, dacht ik toen. Ik had ook nog nooit iets over homo’s gehoord. Alleen op tv, maar dat was allemaal in de Randstad. Hier in Limburg komt zoiets natuurlijk niet voor… Ik was de uitzondering.
De vriendschap met mijn drie vrienden werd een stuk hechter. We hadden een geheim. Een groot geheim…

Verkenningstocht
Zomervakantie ’98 Ik stond met een van die drie vrienden met een tentje op een camping in de Belgische Ardennen. Ondanks het feit dat ik steeds zekerder werd van mijn geaardheid, besloot ik om deze vakantie gewoon hetero te zijn. Maar op de eerste dag ging het meteen al mis. Ik zat met een jongen te praten op een bankje bij het tafeltennissen. Ik hoorde niet wat er om me heen gebeurde. Een jongen schold een andere jongen uit voor homo, en precies op dat moment riep ik ‘ja?’, tegen de jongen met wie ik in gesprek was. ‘Ben jij homo?’, vroegen ze me daarop. ‘Uhhh… nee… hoe kom je daar nou bij?…’
Belgische Ardennen.

Ik had er toen helemaal geen zin meer in om voor hetero te spelen, met name omdat ik een leuke jongen had leren kennen waar ik wel een oogje op had. Ik kon het goed met hem vinden en ik besloot hem op de laatste avond voor vertrek te vertellen wat ik voor hem voelde. Hij was hetero… maar hij accepteerde het wel van mij. We hebben geen contact meer met elkaar.

Herfst ’98. In het nieuwe schooljaar ging ik naar een vertrouwenspersoon (counsellor) op school om te praten over mijn geaardheid. Ze was niet verbaasd toen ze mijn verhaal hoorde, al kende ze me nog niet. Na enkele gesprekken bracht ze me in contact met een jongen die al eerder met haar over hetzelfde probleem had gepraat. Wauw, er zijn er dus meer zoals ik in Limburg. We maakten meteen een afspraak.
Dinsdag 27 oktober werd ik 17. Ik nam me voor het komende jaar de homowereld eens te gaan verkennen. En dat begon dus al goed op die woensdag.
Half twee voor de AH, dat was de afspraak. Mijn moeder was die middag wat laat met het eten en daarom kwam ik 10 minuten te laat aan in Roermond. Hij stond er niet. Shit, zou ie al vertrokken zijn? Wachten maar. Weer 10 minuten later stopte een jongen buiten adem naast me op de fiets. ‘Jij bent Ron?’ Wauw, een echte homo, wie had dat kunnen denken? We gingen naar het theaterhotel De Oranjerie. Daar was een heel sjiek café. Ja, het had echt wel iets. Klasse!
Hij was best nichterig, dat gaf hij ook toe, hij was zelfs naar de gay-games geweest. Jezus, de gay-games, dat leek op tv zo vreselijk ver van mijn bed te staan. En hij was er geweest. Ik was werkelijk van al zijn verhalen onder de indruk. We hadden het vreselijk gezellig samen.
We fietsten later samen naar huis af. Toen we bij het huis van Remco aankwamen, namen we afscheid. Het was erg leerzaam voor me geweest en ik was heel blij dat ik dit gedaan had.
December ’98. Eind november kocht ik een nieuwe computer en maakte ik voor het eerst kennis met het medium Internet. Wat was het opeens gemakkelijk geworden om contacten te leggen. Die jongen van de eerste afspraak had me een maand eerder het homojongerenblad Expreszo gewezen. Die site had ik ook al snel op Internet gevonden. Een dag later zette ik mijn eerste contactadvertentie op het net der netten. Reacties bleven niet lang uit. Ongeveer 15 jongens uit heel Nederland reageerden erop. Het was geweldig, ik had opeens homovrienden. Helaas woonden ze allemaal zo vreselijk ver weg. Een week na de eerste advertentie zette ik dan ook een tweede, maar deze was duidelijk gericht op midden Limburg. Nu had ik tegen de 25 jongens om mee te mailen en eentje woonde redelijk dicht bij mij in de buurt. Dagelijks ontving ik minstens 10 mails en ik verzond er ook evenveel weer terug. Ik kon mijn verhaal nu voldoende kwijt en ik merkte dat ik zeker niet de enige was die problemen had met de coming out (ervoor uit komen dat je homo bent).
Dat ervaringen uitwisselen beviel me dus enorm. Ik leerde er veel van en ik voelde me nu helemaal niet meer alleen in de situatie.
Een jongen van 24 was bereid om eens langs te komen. Hij kwam met de auto. We spraken natuurlijk niet bij mij thuis af maar wel ergens in de buurt. We liepen een hele tijd door het bos en vertelden veel. Daarna gingen we in zijn auto zitten en we reden een stukje verder. Ik had nog nooit een jongen of een meisje gezoend en ik wou zo graag weten hoe dat zou zijn. Dat wist hij. Hij zei 50% verliefd te zijn op mij. Alsof dat kon. Maar daar lette ik niet op. Ik vond hem eigenlijk helemaal niet zo knap. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wist wel dat wanneer er niets zou gebeuren, ik dan die avond spijt ervan zou krijgen. Ik durfde het niet. Ik was bang om het verkeerd te doen.
Hij was het die na lange tijd het initiatief nam. Voor het eerst zoende ik een mens, een jongen nog wel.
Het had eigenlijk helemaal geen smaak. Achteraf best logisch. Het viel me in eerste instantie dan ook best tegen. Het was allemaal heel vreemd.
We gingen vervolgens uit elkaar. Ik had er helemaal geen goed gevoel aan overgehouden. Ik voelde me heel erg klote. Maar ik had er geen spijt van. Het was gebeurd.
Die avond had ik een opmerkelijk goed humeur. Een stuk onzekerheid was weggevallen. Ik kon het. Die drempel was voorbij. Maar nog lang niet alle drempels waren genomen.

Kerstvakantie ’98. Het moet thuis wel zijn opgevallen dat ik in de vakantie vaak naar de stad ging, zonder met iets terug te komen.
Het eerste afspraakje was met die jongen die twee dorpen verder woonde. Hij was 20 jaar. We zouden elkaar in Roermond treffen, op het bankje voor de V&D. Ik was iets te vroeg in de stad en ik zag hem nog niet op het bankje zitten. Ik liep dus even door naar de Blokker. Het was één uur. Hij moest nu komen. Ik liep terug. Een jongen die precies voldeed aan de beschrijvingen passeerde me. Ik vond hem meteen al vreselijk knap. Hij bleek inderdaad de jongen te zijn met wie ik afgesproken had. YES.
Het was die middag hartstikke gezellig. Ik was verliefd, ik wist het zeker. Voor de eerste keer in mijn leven was ik echt verliefd op een jongen. Hij leek ook verliefd te zijn. Wat was dat een heerlijke middag.
De avond was minder heerlijk. Hij mailde me dat hij niet verliefd was en niet toe was aan een relatie. De redenen daarvoor kon ik goed begrijpen. Jammer, het was echt een leuke jongen. Ik realiseerde me dat ik me te zeer liet leiden door het gevoel een vriend te willen hebben. Daar was het eigenlijk te vroeg voor. Ik kende het homowereldje amper. Ik besloot het voorafgaande maar zo snel mogelijk te vergeten en eerst wat meer jongens te ontmoeten.

Januari ’99. De vierde homo die ik sinds mijn eigen coming out persoonlijk leerde kennen was een jongen van 18. We konden het zeer goed met elkaar vinden. Via ICQ (de chatbox) hadden we elkaar al behoorlijk goed leren kennen. We hadden veel met elkaar gemeen. Toch wou ik geen verkering. Ik was niet echt enorm verliefd op hem. Ik had mijn vorige verliefdheid nog vers in het geheugen en ik wou eigenlijk geen herhalingen meer. We hebben er toen wel een bijzonder leuke middag van gemaakt.
In het nieuwe jaar kwam hij een weekendje bij mij thuis logeren als ‘gewone’ vriend. We waren op den duur steeds meer voor elkaar gaan voelen. We kregen een steeds sterkere band. Mijn onzekerheid was de laatste tijd enorm verminderd mede dankzij hem. Het duurde dan ook niet lang voordat we verkering hadden.
Twee hele leuke weken volgden, we belden en mailden dagelijks. Hij kwam zelfs een keer langs met de auto, wat een zeer grote verrassing voor me was.
Toen hij twee weken na de eerste logeerparty weer bij mij kwam logeren liep het helaas mis. We hadden elkaar beter leren kennen en we moesten toegeven dat we toch niet echt helemaal 100% goed bij elkaar pasten. In goede vriendschap hebben we het toen weer uitgemaakt, zonder ruzie.
Langzaam begon me toch duidelijk te worden welke houding ik moest geven aan mijn homoseksualiteit. Ik wou graag jongens blijven ontmoeten maar me niet meer gaan binden aan iemand. Ik ben nu lekker vrij en ik kan doen waar ik zin in heb.

Carnaval ’99. . Ik had Ferdi ook leren kennen via mijn eerste advertentie. Het idee werd geboren dat Ferdi het carnaval in Limburg kwam vieren. Hij zou een halve week blijven. We hadden de eerste dagen van het carnaval een beetje pech. We zaten steeds in een café waar net die dag niet zo veel te doen was. Vervelen, dat deden we ons niet, daar zorgden we wel voor. We liepen twee dagen met de fanfare mee in de optocht. Ik bespeelde de grote trom, hij de sambaballen. We kwamen zelfs nog op de lokale tv.

Ferdi
De laatste avond zaten we eindelijk echt op de goede plaats. Al mijn vrienden waren aanwezig. We zaten in een café in Roermond. Het was erg gezellig. De meeste personen uit de groep wisten van mijn geaardheid af. Maar nog niet iedereen. Een jongen die ik voor het eerst zag, wist nog niets. Ferdi en ik vonden hem wel leuk. Tijd voor een eerste versierpoging en wel in de letterlijke betekenis van het woord, het was immers carnaval. Maar hoe zou ik hem duidelijk kunnen maken dat ik homo was? Daar hadden Ferdi en ik al snel iets op gevonden.
Het was voor mij een behoorlijke stap om in een hetero café met een jongen te gaan staan zoenen. Toen die jongen ons bezig zag begreep hij meteen wat er aan de hand was, net als iedereen trouwens.
Het was voor mij heel spannend. Nu wist iedereen het van me, en daar was ik op zich wel heel blij mee.
Het gewenste resultaat werd helaas niet behaald. De jongen was dus hetero. Hij zei wel dat het hem niets uitmaakte dat ik homo was. Gelukkig maar.
Die avond hebben Ferdi en ik er nog veel over gepraat. Ik was enerzijds opgelucht, anderzijds verdrietig. Opgelucht omdat ik weer een stap verder was gekomen in mijn coming out. Verdrietig omdat ik bang was dat het op school zou uitlekken. Dat gebeurde gelukkig niet.

Maart ’99. Enkele weken na het carnaval kwam Ferdi weer eens langs. We gingen naar een gaybar in Roermond. Ik vond dat het eens moest gebeuren maar ik was wel doodzenuwachtig. Het was bijzonder rustig in het café. We werden gastvrij ontvangen en wat rondgeleid door de barman. Het werd een interessante avond. Mijn eerste kennismaking met het homouitgaansleven was een feit.

Ouders
Ik was al een heel eind op weg met het verkennen van het homowereldje. Vrijwel al mijn vrienden wisten inmiddels van mijn geaardheid af en niemand deed daar moeilijk over. Ik vond het nu wel langzaam tijd worden om mijn ouders eens in te lichten.
Eerst vertelde ik het mijn moeder. Het woord ‘homo’ gebruikte ik niet eens. Ze had het totaal niet zien aankomen en had het er in het begin wel moeilijk mee. Gelukkig ziet ze in dat ik er ook niets aan kan doen en dat ze niet veel meer keuze heeft dan het simpelweg te accepteren. Mijn vader reageerde niet. Geen begrip, geen afwijzing. Hij heeft nog tijd nodig.

School
April ’99. Ik kreeg door het castingbureau van Expreszo de kans om mee te werken aan het programma Fast Forward van de IKON. Ik werd geïnterviewd over mijn coming out. Het mocht op school en in mijn omgeving nog niet bekend worden dat ik homo ben, dus zette ik tijdens de tv-opnamen een pet en een zonnebril op.

Na de uitzending kreeg ik vele reacties van homojongeren vanuit het hele land. Allemaal positief, iets wat me op school met de vastenactieshows niet was gelukt.
Alles leek goed te gaan maar die uitzending van Fast Forward kreeg nog een staartje. Op school kennen velen mij dus als de jongen van de vastenaktieshows. Het bleek dat sommigen tijdens het zappen op Nederland 1 belandden, je raadt het al: bij Fast Forward.
Ik zat die dinsdagmiddag thuis. Ik had facultatief les en hoefde dus niet verplicht naar school. Ik kreeg een telefoontje van een vriend. Het was bekend: Ron is homo.

Tevens was het adres van mijn homepage verspreid. Het bleek dat, wanneer je de mediatheek binnenliep, je op negen schermen (van de 15) tegelijkertijd mijn site kon zien. Het coming out verhaal werd uitgeprint en in verneukte versie voorgelezen in de klas. De foto van mij als baby werd rondgehangen door de school met uiteraard bijpassende teksten. Mijn vrienden werden erop aangesproken dat hun pasfoto’s op mijn site stonden. Er werd over geroddeld dat ik het met een leraar zou hebben gedaan. Die avond werd ik zelfs met de dood bedreigd door middel van een e-mail.

“IK GA DE HELE SCHOOL VOLHANGEN MET JOUW VIEZE GORE KUT HOMOKOP OVERAL GA IK VERHALEN VAN JOU OPHANGEN HOE JE HET HEBT GEDAAN MET EEN LERAAR
WAT BEN JIJ EEN SMERIG VENTJE ALS IK OP SCHONDELN JOU KOP ZIE GEEF IK IEMAND 250 GULDEN OM JOU IN ELKAAR TE SLAAN DOOD AAN DE HOMO’S!!!!!!!!!!
GORE SMEERLAP
VUILE KONTENNEUKER!!!!!”
Twee dagen lang was ik het gesprek van de dag. De hele bovenbouw wist het. Er zou met name zeer negatief worden gesproken over homoseksualiteit. Maar er waren er ook die het echt voor me opnamen. Zo werd er door een engels lerares op 5 VWO een hele les aan dit onderwerp besteed. Vrienden namen het voor me op. En met name de meiden bleken het heel moedig van me te vinden dat ik op tv was geweest met een verhaal als dit.
Woensdagmiddag ging ik na het 8e uur (iedereen was weg) naar mijn afdelingscoördinator op school. Ook zij vond het een goede stap van mij om er zo open over te zijn. Mocht ik verder nog bedreigd worden dan zou de school hard gaan optreden.
Donderdag. Ik hoefde niet naar school maar ging toch. De negatieve reacties bleven uit. Ik keek zelfs samen met een groep jongeren naar de uitzending van Fast Forward. Ze waren onder de indruk. Ze wisten niet echt hoe ze erop moesten reageren. We praatten er nog enige tijd over maar al snel dwaalde het gesprek af naar totaal een ander onderwerp.
De dagen erna werd ik wel veel nagekeken maar nog altijd bleven de echte negatieve reacties uit. Ik liet in mijn eigen klas zelfs de uitzending zien.
Wat ik wou bereiken met het tv-optreden, dat was me gelukt: homoseksualiteit bespreekbaar maken. Dat is uitgebreid gebeurd op school. Ik was de eerste.
Het leuke is dat ik door deze coming out nieuwe feiten te weet ben gekomen. Op een school met 1200 leerlingen zouden er met de 1-op-10-regel toch meer dan 1 homo moeten zitten. En dat klopt, weet ik nu.
Ik heb veel leuke reacties gehad. Met name meiden zijn erg begripvol, en vele jongens ook. Dat ik homo ben, is nu een feit. Dat weten ze nu. Of ze het accepteren moeten ze zelf weten. Het is zo, en daar kan niemand iets aan doen. Dat is nu wel duidelijk geworden.

Tegenwoordig loop ik door de stad en kan ik helemaal mezelf zijn. Ik krijg er nieuwe vrienden bij, zowel hetero’s als homo’s. Spijt van mijn totale coming out heb ik dus absoluut niet!

zomer 1999