Het verhaal van Thijs - Coming Out Zone

Hoi, ik ben nu 18 jaar oud.

Ik schrijf een deel van mijn Coming Out, het deel waar ik het meeste onder te leiden had.

Het begon allemaal toen ik 12 was en het eindigt toen ik ongeveer 16 was

Closets are for clothes.

September 2003,

Eindelijk is het zo ver, de ‘grote’ vakantie is voorbij en ik ga naar een nieuwe school. De middelbare school wel te verstaan. Ik ga met grote moed naar school met een te grote loeizware tas. Allemaal vreemde nieuwe gezichten. Ik deed m’n uiterste best om, naast de vrienden die ik al had, toch nieuwe vrienden te maken. Het lukte niet echt. Net alsof ze het toen al wisten of aanvoelden.

Ik dacht bij mezelf; ach dan niet toch?! Ik heb leuke lieve vrienden die ik al heel lang ken. Naarmate het jaar vorderde kwamen er toch wat meer contacten bij, en dat waren voornamelijk; ja hoor, meisjes.

Zelf wist ik het al een paar jaar van mezelf. Ik zat in het 2^de jaar VMBO toen ik het de tijd vond vinden om het ook met m’n beste vriendin te vertellen. Ik zei; Lieve lieve Sammy, ik moet je wat vertellen. Ze vroeg wat dan? Waarop ik zei; Ik ben homo. Even stil… toen ineens een hysterische golf uitbrak van blijdschap en even huilen. Even later wisten ook de andere meisjes waar ik veel of gewoon mee omging het ook die waren ook blij. Ik werd hun schatje. Ik moest overal mijn mening over geven, jongens, kleding, verkering, ex-vriendjes ALLES. Ondertussen hadden de mensen op school er ook lucht van gekregen en kreeg ik mijn eerste nare opmerking naar m’n hoofd. Ik weet het nog heel goed. Ik moest zo hard huilen. Één of andere buitenlandse jongen – ik weet niet eens meer wie- schreeuwde dwars door de kantine in bijzijn van al zijn vrienden en medestudenten; Hé! Vieze ‘kankerhomo’!! Ze lachten alsof hij de grap van de eeuw had gemaakt. Toen begon het allemaal…

De hel die ik de middelbare school noem.

Ondertussen ben ik voor mijn vrienden 2 maand uit de kast. Of zal ik maar vriendinnen zeggen. Want al mijn mannelijke vrienden keken me met de nek aan en deden alsof ik iets verschrikkelijks was. Het ergste vond ik nog dat ik die ‘vrienden’ al had sinds groep 1 van de kleuterschool. ( ik zal verder geen namen noemen, degenen die het aangaat weten het zelf wel). Mij ineens aan de kant schoven omdat ik ben wie ik ben.

Op een dag, we hebben pauze en Sammy ( die na de vakantie naar 2 HAVO is gegaan na 9 jaar bij elkaar in de klas te hebben gezeten) komt huilend naar me toe. Ik vraag wat is er? Ze probeert me huilend en snikkend en sniffend uit te leggen dat ze het tijdens de wiskundeles gehad hadden over homoseksualiteit (want ik was ineens HET gespreksonderwerp op school) en dat er een jongen ( ik noem hem voor het gemak even Gijs) de klas binnenkwam en zei; weetje wie pas echt een vieze homo is? Die Thijs. De lerares ( die overigens het 1^ste jaar mijn mentrix was) rende huilend de klas uit. En Sammy dus ook. Ik schoot helemaal vol. Van woede, van verbazing, en het feit dat mijn MIJN beste vriendinnetje zo moest huilen.

Mijn ouders

Nu de mensen op school en in de rest van Enschede ( het boerse degelijke ‘stadje’ waar ik woon) van mijn geaardheid afwisten vond ik het tijd worden dat mijn ouders het ook zouden horen. Wel van mij weliswaar. Ik weet het moment waarop ik het mijn moeder vertelde nog goed. Ik was vroeg uit school die middag. Mama was aan het strijken en ik was een beetje aan het tobben en rommelen over hoe ik het zou vertellen, want de tijd begon te dringen. Dus na een flinke slok Wodka, haha nee grapje, dus ik kwam mijn kamer uit en begon met mama te praten. Toen ik ineens zei, Mam, ik moet je iets vertellen. BAF! Strijkijzer wordt neer gelegd en ze vraagt wat er is. Ik vertelde haar dat ik op jongens val en dat ik het er erg moeilijk me heb op dat moment met school. Ze zei tegen me dat ze het ( JAA hoe cliché!) al wist. Ze heeft meerdere malen aangeboden naar school te gaan en er met de mentor en rector en weet ik veel hoe die mensen allemaal heten over te praten en ze aan te sporen er wat aan te doen. Even terug naar het stukje dat ik het mama vertelde. Ik was dus helemaal gelukkig dat ik geaccepteerd was door mama. Tot ze zei; maar wacht niet te lang om het te vertellen aan je vader. Alsof ik een emmer water over me heen kreeg. Ineens was ik weer in de slechte bui ( de bui die ik al 3 maand heb sinds de coming out). Maar mama had wel gelijk, want de vader van een meisje waar toen mee omging werkte bij het zelfde bedrijf als mijn vader. Dus ondertussen weer een maand later heb ik onder het eten na een beetje aansporing van mama ( Thijs, moet je papa niet iets vertellen?) Dus terwijl ik m’n aardappeltjes aan het opscheppen was en ik ze uit nerveusheid bijna vloeibaar prakte zei ik de 4 woorden waar bijna elke vader van gaat flippen. ‘Pap, ik ben homo’. Waarop papa zei; ‘als je maar gelukkig bent, ben ik ook gelukkig’! Ik was zo blij! Ik was nu volledig geaccepteerd!(thuis dan.) Dit heeft wel geholpen iets sterker in m’n schoenen te staan.

Ik begin nu een beetje een eigen stijl te ontwikkelen: de ‘mode trut’. En O wat vonden mijn vriendinnen dat leuk! Ondertussen zit ik in m’n 3^de jaar van het VMBO. Mijn klas heeft het eindelijk geaccepteerd en een plekje gegeven. De rest van de school overigens nog niet ( uiteindelijk hebben ze dat ook nooit gedaan.) Als ik door de stad loop wordt ik nog steeds van alle kanten beschreeuwd en uitgescholden. Dat deed toen nog pijn. Naarmate het jaar vorderde en ik eindelijk iets gevonden had om deze mensen af te schrikken begon het mij steeds minder te deren. Dat ding, een masker van de puurste arrogantie, hielp mij die mensen op afstand te houden die ik daar wou hebben. Maar helaas ook mensen die ik dichtbij wou houden namen afstand. Dat kwam omdat het masker niet meer af kon bij de mensen waar het eigenlijk niet voor bedoelt was. Er waren maar een paar mensen bij wie het zachter werd. Helaas bleef het, ook thuis en onder familie en vrienden, toch een masker dat niet meer af kon.

In mijn 4^de jaar lijk ik alles op orde te hebben, school gaat matig zoals altijd en het gescheld en getier wordt minder en wat er nog op me afkomt, ketst keihard af op mijn ‘masker’. Ik heb er leuke vrienden bij gekregen en minder leuke vrienden laten vallen. Dit jaar doe ik eindexamen. GEZAKT Godver! Dan maar een jaartje over.

Mijn Sammy

In mijn 2^de 4^de jaar kom ik hoe gezellig, bij m’n zusje in de klas. Samen met haar en een vriendin zijn we de hysterie van de school en alles is grappig! We zijn brutaal en opstandig tegen leraren, vooral tegen onze lerares Nederlands, O wat hadden we een hekel aan dat mens. En dan ineens, krijg ik het ergste nieuws dat ik ooit heb gekregen; mijn jeugdliefde en mijn beste vriendin is overleden. Mijn hele wereld stort in elkaar. Wat moet ik nou zonder mijn Sammy? Zij was de enige die mij door en door begreep. Dat jaar heb ik bijna helemaal in een soort roes doorgebracht. Ups en Downs. Ik haal mijn VMBO-diploma eindelijk en ga naar de modevakschool. Dezelfde school als Sammy, die er het jaar dat ze overleed studeerde. Toen ik er voor de eerste lesdag kwam, voelde ik een sterke aanwezigheid van Sammy. In het begin heel fijn. Naarmate het jaar vorderde leidde het mijn aandacht af van de dingen waar ik me eigenlijk mee bezig moest houden: school. Ik haal slechte cijfers en zal niet overgaan dit jaar.

Bijna…

Ondertussen heb ik ook een bijbaantje ( ja hallo moet toch ergens die veel te dure kleren van betalen) bij een callcenter. Op een zaterdag hebben we een belmarathon. Aan het eind van de dag gezellig met collega’s drinken en daarna de stad in voor een drankje. Ik werkte er net 2 dagen dus kende vrijwel niemand. Dus werd een joint aangeboden en ik deed gezellig mee met een maag vol alcohol en zonder eten. Kort daarna wordt er een flesje onder m’n neus gedrukt en ik voel me raar en zweverig. Ik zeg tegen een meisje waar ik het goed mee kon vinden dat ik even wil lopen omdat m’n benen zwaar worden. Maar het was al te laat ik begon te kotsen en val flauw, wordt opgenomen in het ziekenhuis en ben bijna dood.

Mama wil dat ik ga praten met een specialist en dat gebeurd dan ook. Wat er gebeurd is, is een mengeling van pesterijen en het verlies van Sammy. Ik heb nooit goed ‘nee’ kunnen zeggen maar dit gaf wel een klap in m’n gezicht het toch te leren.

Soms wordt ik nog steeds uitgescholden en toe geschreeuwd door mensen maar dat doet me nu helemaal niets meer. Ik heb af en toe het gevoel dat ik te vroeg uit de kast ben gekomen, en mezelf eerst beter had moeten leren kennen. Achteraf is er geen twijfel mogelijk over mijn geaardheid. Maar misschien waren sommige dingen dan toch beter verlopen.

Homophobia is a social disease.
Never apologize for showing feeling. When you do so, you apologize for the truth.

Ik wil alle mensen heel erg bedanken die mij hebben gesteund in de afgelopen jaren en ik hoop de komende jaren ook nog steun van hen te kunnen ontvangen.