Het verhaal van Toine
De wereld stond stil. Alles waar ik die jaren op had gehoopt kwam uit en al mijn verlegenheid, onzekerheid en verdriet verdween samen met die ene eerste kus. Ik was zo vreselijk gelukkig en het was onwerkelijk hoe die situatie zich had opgebouwd.
Het begon allemaal toen ik 12 jaar oud was, ik ging naar de middelbare school toe. Dit was een hele nieuwe ervaring voor mij, want ik had op de basisschool nooit een sterke persoonlijkheid ontwikkeld. Ik wist niet goed wie ik was en ik was ook erg onzeker. Er kwam heel veel op mij af en het was al snel dat een bepaalde jongen in mijn klas steeds meer begon op te vallen voor mij. Ik keek meer naar hem dan naar de andere jongens en op een of andere manier wilde ik graag een vriend van hem worden. Dat was het begin van de ontdekking dat ik homo ben.
En vrienden werden wij… meer een vriendengroep met in totaal 7 jongens! Iedereen was een vriend van elkaar en dit bouwde zich op. In de 2e klas kwam het idee stiekem in mijn hoofd dat ik hem leuk begon te vinden. Ik wilde graag overal naast hem zitten ook al verdrong ik alle gevoelens van homoseksualiteit, terwijl ik het toch al wel wist. Ik probeerde een lange tijd meisjes leuk te vinden, dit was niet normaal en niemand die ik kende was zo. Ik heb hier een hele lange tijd mee gezeten en wenste dat ik hetero kon worden en dat ik deze gevoelens niet meer zou hebben voor deze speciale jongen.
En het was pas tot aan de 4e klas dat deze gedachten oversprongen naar begeerte. Ik wilde hem nu echt hebben, ik wilde hem als mijn vriend en mijn soulmate. De jaren dat wij vrienden waren heb ik nooit enige gevoelens naar mij toe gevoeld van zijn kant. Hij was wel bezig met meisjes en elke keer als ik dat hoorde of zag, kromp mijn hart ineen.
Toen wij meer het uitgaansleven ontdekte werden we steeds gekker en opener en ik begon het steeds moeilijker te vinden om mijn rem te vinden elke keer als ik weer aangeschoten was. Ik betrapte mijzelf erop dat ik secondenlang in discotheken naar hem stond te staren en als hij terugkeek kreeg ik enorme vlinders in mijn buik, maar keek snel weg en deed gewoon alsof ik op de muziek iets aan het doen was of knoopte een onzingesprek met hem aan.
Dit stuntelen is uiteindelijk 5 jaar lang geworden… tot aan mijn 17e bijna heel mijn jeugd heb ik met deze gevoelens gelopen en leefde ik al die tijd met enorm veel opgekropte emoties en gedachten.
En toen hadden wij een keer een verjaardagsfeest bij een vriend uit de vriendengroep thuis. Hier was mijn speciale vriend natuurlijk ook bij en we waren allemaal die avond een beetje aangeschoten. En het was dat we uiteindelijk met zijn 7en op een grote trampoline lagen te stoeien en voor de grap boven op elkaar gingen liggen. Dit deed mijn speciale vriend ook en ging Recht bovenop mij liggen, ik lachte natuurlijk net als de rest, maar van binnen voelde ik me helemaal overwhelmed. Het is niet dat zulke situaties nooit eerder voor hadden gedaan, maar dit keer voelde het anders. Alsof hij wilde dat ik mij expres blij, maar dieptriest zou voelen tegelijkertijd.
Toen we allemaal uitgeput en uitgerold waren bleven we nog liggen en keken naar de lucht. Het was een prachtige zomernacht, echt waar de hele lucht was gevuld met sterren. Ik bleef liggen terwijl de rest weer van de trampoline af ging om wat drinken te pakken en het was pas toen ik naar het midden rolde, omdat iedereen weg ging dat er nog 1 van mijn vrienden ook nog op de trampoline lag. Mijn speciale vriend, en we rolden tegen elkaar aan precies met de gezichten naar elkaar natuurlijk. Ik werd meteen rood, want zijn gezicht lag nog geen 5 centimeter van de mijne af en ik voelde zijn adem. Die mooie ogen, keken zo diep in mijn ziel en ik vroeg mij sterk af wat hij dacht.
Zo stom als ik was draaide ik meteen op mijn rug om weer naar de sterren te kijken en ik zei iets om de ongemakkelijke situatie lacherig af te wuiven. Maar hij reageerde hier niet op, maar draaide ook op zijn rug.
En net als in een film zag ik een vallende ster en je kan wel raden wat mijn wens was op dat moment. Het leek wel alsof hij mij aanvoelde en in plaats van dat ik nu nog de sterren zag, zat zijn hoofd boven het mijne en hij keek mij aan. Hij las mijn gezicht, mijn ogen en seconden later voelde ik zijn lippen op de mijne. De wereld stond stil. Alles waar ik die jaren op had gehoopt kwam uit en al mijn verlegenheid, onzekerheid en verdriet verdween samen met die ene eerste kus. Ik was zo vreselijk gelukkig en het was onwerkelijk hoe die situatie zich had opgebouwd.
De trampoline stond recht in het midden van de tuin en iedereen kon ons zien, maar het boeide mij totaal niet. Ook al zouden al mijn vrienden mij wegwerpen als oud vuil, al bleken zij anti-homo te zijn en zou ik in elkaar geslagen worden en deze nacht niet overleven, daar maakte ik mij niet druk om, want dit was het eerste moment in mijn leven dat geweldig voelde.
En uiteindelijk lieten onze lippen elkaar los en wij keken alleen maar naar elkaar. Ik wist dat het goed zat. Hij vertelde mij dat hij van mij hield en mijn hart maakte een sprongetje terwijl ik zei dat ik ook al altijd van hem heb gehouden.
Ondertussen keken wij nu rond om ons heen, misschien niemand het toch gemerkt? Maar nee, iedereen keek naar ons, allemaal en het was heel stil. Maar die stilte bleef niet aanhouden, want toen hoorden wij opeens gefluit gevolgd door geklap! Wat was dit? Iedereen was blij voor ons?
Ik kon het niet geloven, bijna iedereen had een glimlach op hun gezicht en moedigden ons aan, alsof wij de climax van een film waren.
De dagen/weken/maanden die daarna kwamen waren hemels. Mijn leven begon pas echt en mijn coming-out kwam automatisch mee. Mijn familie reageerde er heel tof op en ik ben bijna niemand kwijtgeraakt. Maar het allerbelangrijkste was, dat ik mijn speciale vriend nu officieel Mijn Vriend kon noemen. We zijn nu al 2.5 jaar supergelukkig met elkaar en zijn van plan om samen een appartement te gaan huren, zodat we vanuit daar kunnen studeren en bij elkaar kunnen zijn.
Wat ik hiermee wil vertellen, dat hoe slecht de situatie er uit mag zien en hoe erg je ook in de put zit dat je nooit de hoop op moet geven. Er bestaan echt gelukkige eindes en waarom zou dat niet bij jou kunnen voorkomen!?
Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben gehad.