Het verhaal van Tom
Toen ik wakker werd, was voor mij de grote dag begonnen. Vandaag ging ik uit de kast. Dus ik met moeite opstaan, en twee enveloppen uit de werkkamer van mijn vader gepakt, de brief dubbel gevouwen en in een envelop gedaan.
Hoi iedereen,
Ik heb pas mijn coming out achter de rug tegenover mijn ouders en familie.
Alle namen/plaatsen van personen zijn hier veranderd i.v.m. privacy.
Ik wilde ze het eerst gewoon vertellen, maarja, dat lukte dus niet.
Of het goede moment kwam er maar niet van, of ik sloeg helemaal dicht.
Toen heb ik besloten om een brief te schrijven, ik dacht: “Het is nu of nooit. Morgen wordt laatste dag dat ik nog naar school moet om mijn rapport op te halen en mijn boeken in te leveren. En daarna is het dus een stuk moeilijker om weg te moeten.”
Ik had van te voren al wat punten op papier gezet die ik zeker wilde behandelen, zodat ik niks zou vergeten. Ik was van plan om gewoon de situatie uit te leggen, feiten te gebruiken en om alle vooroordelen de grond in te stampen. Al was dat laatste niet nodig, omdat mijn halfzus lesbisch is. Daarom verwachtte ik ook geen negatieve reactie van mijn ouders (heb ik ook niet gehad hoor).
In de nacht van 13 op 14 juli 2004 schreef ik onderstaande brief. Ik heb hem met de hand geschreven, aan de hand van de punten die ik van te voren op de computer bedacht had.
——————————————————————————-
Beste Papa/Mama,
Ik weet niet zo goed hoe ik deze brief moet beginnen, maar het is iets waar ik al een hele tijd mee zit. Ik heb het al verschillende keren geprobeerd rechtstreeks te vertellen, maar ik kreeg het mijn mond niet uit.
Ik vind gewoon dat ik dit nu moet vertellen en wil er dus ook niet langer mee wachten. Daarom schrijf ik deze brief. Ik wil dat je hem helemaal leest als ik er niet bij ben.
Waarom, leg ik later in deze brief uit. Dan heb je even de tijd om erover na te denken. Mama/Papa krijgt deze brief ook, ook nu op dit moment.
Ik ben er voor mezelf achter gekomen, dat ik eigenlijk meer voor jongens voel dan voor meisjes. Ik ben dus homo. Eerst dacht ik, dit gaat wel weer over, het is een fase. Maar ik ben er nu eindelijk voor me zelf achter gekomen dat het geen fase is. Ik zat het in het begin heel erg te ontkennen, maar dat lukt me nu niet meer, ik kan mezelf geen spiegel meer voorhouden.
Ik wilde het, denk ik, eerst nog niet weten. Ik wilde niet zo zijn, ik wilde niet zo zijn als het algemene beeld: leren broeken, handtasjes, verwijfd gedrag etc. Zo ben ik niet.
Gelukkig weet ik nu, dat het maar een heel klein deel is dat zich zo gedraagt. De rest zijn verder gewoon hele gewone jongens, die zich niet zo extravagant gedragen. Net als ik dat niet doe. Ik ben toevallig één van die tien procent van de wereld die niet hetero is. En wij zijn dus nu ook één van de gezinnen van de veertien procent waarin homoseksualiteit voorkomt.
Ondertussen heb ik het voor mezelf geaccepteerd. Dat was voor mij heel moeilijk: Daar ging mijn wens voor eigen kinderen, een vrouw etc. Dat heeft voor mij heel lang geduurd voordat ik daar overheen was. Maar verliefd worden op een vrouw, dat lukt me niet meer. Ik ben aan de andere kant ook wel blij dat ik er nu achterkom. Want stel, ik was al een stuk ouder, had een vrouw en kinderen, en kwam er dan pas achter. Tja, leg het dan maar eens uit.
Dat zou ik echt nog veel moeilijker hebben gevonden. Dan had ik het dus aan mijn vrouw en kinderen en de rest moeten vertellen. Maar gelukkig is dit niet zo.
Ik heb dus maanden en maanden getwijfeld, gehuild, me heel erg rot gevoelt, en een stuk zelfvertrouwen kwijtgeraakt.
Ik ben toen op internet informatie gaan zoeken, dit heeft me heel erg veel geholpen. Het was ook daar dat ik erachter ben gekomen, dat ik niet de enige ben, die zo is, en die zich zo voelt, al heb je vaak het idee dat dat wel zo is. Ik heb op internet ook veel verhalen gelezen, die me erg veel goed hebben gedaan. Die verhalen hebben veel twijfels bij me weggenomen. Niet dat ik door die verhalen homo ben geworden. Ik was het al. Het is namelijk iets waar je niet voor kiest. Je bent het gewoon, of je bent het niet. Al had ik dat soms liever anders gezien, dan was alles een stuk makkelijker geweest. Die verhalen hebben me gewoon erg geholpen bij het herkennen van mijn geaardheid. Door die verhalen wist ik dat lang niet alle homo’s leernichten zijn, dat dit dus maar een heel klein deel is. Dit wist ik eigenlijk al langer, maar toch.
Door internet weet ik ook dat één op de tien mensen hetzelfde meemaakt/meegemaakt heeft als ik heb gedaan. Internet was dan ook hét middel voor mij om met andere jongens over dit onderwerp te kunnen praten. En dat is me dan ook gelukt, hierdoor ben ik me weer een stuk zekerder gaan voelen, en heb weer een stuk zelfvertrouwen teruggekregen. Ik had eindelijk het gevoel dat iemand me echt begreep. De Latijnse uitspraak “Barbarus hic ergo sum, quia non intellegor uli” (Ik voel me hier barbaars omdat niemand me begrijpt), paste tot op dat moment ook heel goed bij me.
Ik hoop dat je het niet erg vindt, dat je niet de eerste bent die het weet. Als eerste heb ik het aan een paar gewone vrienden (meisjes) van mij verteld, waarvan ik zeker wist dat ze goed zouden reageren. Dat deden ze dan ook, ze vonden het zelfs goed dat ik er voor uit durfde te komen. Aan hen heb ik dan ook heel veel steun gehad. Deze goede steun had ik dan dus al in ieder geval binnen.
Maar goed, over het ervoor uit durven te komen, heb ik dan ook een hele tijd gedaan. Een paar weken terug, was het moment aangekomen, dat ik voor mezelf absoluut geen spiegel meer wilde voorhouden. Als iemand me het zou vragen, zou ik het niet meer ontkennen. En vreemd als het is, werd toen ook veel gevraagd of ik homo ben. Ik zei gewoon “Ja”.
Gelukkig heb ik er allemaal positieve reacties op gehad. Zelfs van mensen van wie ik het niet verwacht had. Omdat diegene soms nog wel eens “Hé homo” voor de lol gebruikte. Nu kan ik lekker “Hé hetero” terugzeggen. Maar dat woord gebruikt hij niet meer tegen mij, omdat hij nu weet dat ik het echt ben.
Ondertussen vind ik nu ook een jongen heel erg leuk. Hij heet Nick en woont in Deventer. Hij is net zou oud als ik ben en we hebben over het algemeen dezelfde interesses, en we denken ook over heel veel dingen hetzelfde. En met andere dingen vullen we elkaar juist goed aan.
Hij is tenminste ook een jongen die niet alleen maar aan seks denkt, maar gewoon vriendschap het allerbelangrijkste vind, net als ik. Die kaart die ik pas gekregen heb was van hem.
Tot nu toe vinden we elkaar heel erg leuk, maar we hebben verder nog niks. Binnenkort gaan we een keer afspreken. Ik zorg er wel voor dat we elkaar op een openbare plek ontmoeten, zodat er altijd mensen in de buurt zijn. Maar dat Nick zo iemand is, dat zal wel loslopen. Dit weet ik door dingen over school etc. te vragen. Maar op die afspraak zal ik toch nog echt heel even moeten wachten. Hij is nu op vakantie en komt volgende week pas terug.
Nick is gewoon een heel aardige jongen, waar het meteen mee klikte toen ik hem voor het eerst sprak. Dit is gelukkig wederzijds, maar we vinden allebei, dat we elkaar eerst in het echt moeten zien.
Nick heeft ook zo’n moeilijke tijd achter de rug. Hij heeft het zijn ouders ook al verteld, dit was voordat ik hem leerde kennen. Het is niet zo, dat ik deze brief schrijf omdat ik Nick nu heel erg leuk vindt, maar gewoon omdat ik vind dat jullie het nu moeten weten. Het is wel zo, dat Nick een aanleiding is geweest om deze brief te schrijven maar het is niet dé reden.
Ik vind zelf, dat ik er nu lang genoeg mee gewacht heb, ik had het zelfs nog eerder willen vertellen, maar ik kreeg het er niet uit. Ik kan (en wil) het inmiddels echt niet meer ontkennen. En ik wil dus nu gewoon uit de kast tegenover jullie, zoals ze dat zeggen. Ik wil het gewoon echt niet meer voor me houden, het lukt me niet meer, het belemmert me.
Nu vraag je jezelf misschien af, wat ik hiermee wil bereiken door het zo te zeggen. Wat ik hiermee wil bereiken is, dat ik er open over kan praten, dat gaat nu nogal moeilijk als ik niet uit de kast ben tegenover jullie.
Ik heb eerst geprobeerd het rechtstreeks te vertellen, maar dat heb ik tot nu toe nog nooit gedurfd. Dit, omdat ik denk ik, toch nog te bang ben voor de eerste reactie. En op deze manier kunnen jullie er ook nog even rustig over nadenken en aan het idee wennen.
Ik snap best dat het even wennen is, maar goed. Ik kan er ook niks aan doen. Er zijn dus mensen tegen wie ik het al eerder heb verteld, maar dit heb ik meer gedaan om moed te verzamelen om het tegen jullie te vertellen. Ik maak er ook geen geheim meer van. Maar ik zal het niet meteen aan de grote klok hangen. Als mensen het vragen kom ik er gewoon voor uit, ik zal het dus niet meer ontkennen.
Ik heb het geluk, dat ik op een school zit waar over homoseksualiteit open kan worden gepraat. Omdat wij hier heel veel goede voorlichting over hebben gehad, weten de meeste mensen ook dat het helemaal niet erg is om zo te zijn. Ik ben daarom ook heel blij dat ik op deze school zit, waar absoluut niet moeilijk gedaan wordt over homoseksualiteit. Kleine uitzonderingen daargelaten, maar die heb je natuurlijk altijd.
Verder hoop ik dat jullie het zullen accepteren. Ik snap best dat het moeilijk voor jullie is om te bedenken dat ik straks met een jongen thuiskom in plaats van een meisje, maar ik ben bang dat jullie er toch echt aan moeten wennen. En ik snap ook best dat wennen tijd kost, ik heb er ook een hele tijd voor nodig gehad. Maar je moet weten, dat ik het nu echt heel zeker weet, en niet meer wil ontkennen.
Het klinkt misschien een beetje raar dat het moeilijker is om het aan jullie te vertellen dan aan anderen. Ik denk zelf dat het komt omdat jullie mijn ouders zijn, en misschien wel de band hiervoor té sterk is. Ik had besloten het na de proefwerkweek het rechtstreeks te vertellen, maar dit kwam er dus niet van, of ik durfde niet.
Ik ben blij dat ik nu een brief schrijf. Nu hoef ik in ieder geval niet meer bang te zijn dat ik iets vergeet te zeggen. Ik ben nu ook niet bij de eerste reactie, want dat is toch wel iets waar ik erg bang voor ben.
Ik hoop na deze coming out dat ik me een stuk vrijer voel, en er een grote last van mijn schouders af is. En dat ik me daardoor een stuk vrijer kan voelen.
Ik ben en blijf nog steeds dezelfde persoon. Er is immers eigenlijk helemaal niets veranderd, alleen wisten jullie een heel belangrijke eigenschap niet van mij.
Ik hoop te kunnen zeggen: “Ego sum qui sum. Ego Tom” (Ik ben wie ik ben, ik ben Tom) en “Carpe Diem” (Pluk de dag).
Tom
——————————————————————————-
Ik heb dus deze brief twee keer geschreven, één aan mijn vader en één aan mijn moeder. Elke brief telde vijf en een half volgeschreven kantjes papier. Ik geloof dat ik nog nooit zo’n lange brief geschreven heb, maarja dat mag ook wel met zo’n belangrijke brief. Ik ben rond een uur of 12 ’s nachts begonnen met het opschrijven ervan. Ik was echt superzenuwachtig toen. Rond een uur of 3 en een hoop pakken met drinken was mijn eerste brief klaar. Ik had eigenlijk geen zin meer en was veel te moe om de tweede brief nog te schrijven. Maar ik vond gewoon dat ik het echt af moest maken. Daarna zou het immers een heel stuk moeilijker worden…
Dus toen had ik de tweede brief geschreven, en daar was ik rond een uur of 7(!) mee klaar. Gelukkig hoefde ik niet zo vroeg op school te komen, dus kon ik nog even slapen. Dat lukte dus echt niet. Toen had ik maar besloten om de uiteindelijke brief over te typen. Dan had ik hem in ieder geval nog op de computer staan. Daar was ik rond 7.45 mee klaar. Toen heb ik maar naar het ontbijtnieuws gekeken tot 8 uur, en toen viel ik echt om. Ik heb toen een half uurtje geslapen.
Toen ik wakker werd, was voor mij de grote dag begonnen. Vandaag ging ik uit de kast. Dus ik met moeite opstaan, en twee enveloppen uit de werkkamer van mijn vader gepakt, de brief dubbel gevouwen en in een envelop gedaan. Daarna gingen we ontbijten aan tafel, iets wat we eigenlijk nooit doen. Ik heb toen heel summier maar één boterham gepakt, want ik kreeg niks door mijn keel van de zenuwen. De hele tijd spookten de twijfels door mijn hoofd, nu nog erger dan daarvoor. Na het ontbijt ging ik weer naar boven, en ging mijn tanden poetsen, haar doen etc. Toen deed ik mijn jas aan, en zorgde dat ik niets vergeten was, zodat ik niet meer terug naar huis hoefde. Mijn vader moest nog even ergens naar toe, dus hem kon ik de envelop niet persoonlijk geven, dus toen had ik hem maar op zijn bureau gelegd. Toen heb ik de brief aan mijn moeder gegeven, en gezegd dat ze hem moest lezen als ik weg ben, en gelezen moest hebben, als ik weer terug was. Ik moest nog ff naar de stad, om een agenda te halen voor haar, dus dat kwam allemaal mooi uit. Toen ben ik dus snel naar de garage gegaan, deed de deur open, en fietste weg. Ik wist niet hoe snel ik op school moest komen, echt, ik wilde zo snel mogelijk op school zijn op dat moment. Ik wilde gewoon niet bij de eerste reactie zijn, dat is iets waar ik heel erg bang voor was.
Op school had ik toen mijn rapport opgehaald, en ben ik nog een hele tijd gebleven. Ik heb toen aan een paar mensen die het al wisten, verteld dat ik deze brief geschreven had. Daarna dus nog ff naar de stad toe om een agenda uit te zoeken. Ik zette mijn fiets in de eerste de beste fietsenstalling, zodat ik verder moest lopen, en dus langer bezig was. Toen liep ik naar de V&D toe en werd steeds zenuwachtiger.
Eenmaal binnen was zo zenuwachtig dat ik zelfs helemaal de verkeerde kant uitliep en een paar keer over de agenda’s had heengekeken. Na een agenda uit te hebben gezocht moest ik nog heel lang wachten om te mogen betalen. Eenmaal uit de V&D begon ik op de weg naar huis… Zelfs de weg naar de fietsenstalling maakte ik omwegen. Eenmaal op de fiets bleef ik ook steeds maar weer een andere weg kiezen, ik denk dat ik wel twee keer zo lang over de route heb gedaan als normaal.
Maarja, op een gegeven moment kom je er niet meer onder uit, je moet toch een keer naar binnen toe.
Trillend van de zenuwen stapte ik van mijn fiets af, en stopte de sleutel in het slot. Langzaam ging toen de garagedeur open. Ik zette mijn fiets weg, en mijn moeder kwam naar mij toe lopen. Ze zei: “Nou, ik heb je brief gelezen.” Ik zei toen: “En?” Ze zei: “Ik vind het goed dat je het verteld hebt, en ook knap dat je het hebt durven vertellen. Maar, je moet weten dat je voor mij altijd gewoon mijn zoon blijft.” View, een hele opluchting dus. Toen liep ik naar de gang om even naar de wc te gaan, en daarna naar boven, om mijn agenda weg te leggen. Toen ik weer terug naar beneden liep, kwam mijn vader uit zijn werkkamer achter mij de trap aflopen. Hij zei: “Ik vind het flink van je.” Daarna hebben we nog een tijdje erover gepraat aan tafel.
Hij was blij dat ik een brief had geschreven, zo kon hij tenminste alles rustig lezen en op zich in laten werken. Ook vonden ze allebei dat ik een heel goed moment had uitgekozen. Ze hadden net alle drukte van hun werk achter de rug, dus dat kwam goed uit.
Met Nick is het helaas niets meer geworden. Op MSN klikte het echt geweldig, maar hij vond mij in het echt toch niet zo leuk. Ik vond hem wel superleuk, hij is echt helemaal mijn type. Maar ik vind ook dat je er niet geforceerd mee door moet gaan, dat is helemaal verkeerd. ‘Nec semper feriet, quodcunque minabitur, arcus’ (Geen boog treft altijd datgene, waarop hij gericht wordt.) is hier zeker van toepassing. Ik vind het best jammer, dat het met Nick zo is gelopen, maarja het is niet anders.
Dit was dus mijn coming-out. Ik hoop dat je er wat aan hebt. En diegenen die nog uit de kast willen komen, wens ik heel erg veel succes. Ik weet dat het heel erg moeilijk is, maar als je eenmaal out bent, dan voel je je echt een heel stuk vrijer.
Tom.